אונדזער שכנטע, אַן ענגלישע פֿרוי, געפֿינט זיך אין אַ פּראָצעס פֿון אַריבערפֿאָרן פֿון אָקספֿאָרד קיין לאָנדאָן, וווּ איר מאַן האָט געפֿונען אַ גוטע אַרבעט. געדויערט עס שוין אַ לענגערע צײַט. די סיבה איז, אַז די איצטיקע באַלעבאַטים פֿונעם לאָנדאָנער הויז זײַנען ייִדן. און די דאָזיקע ייִדן ווילן בשום-אופֿן ניט זיך רירן פֿונעם אָרט ביזן סוף פֿון די ימים-נוראָים. די שכנה האָט אונדז מיט אַ געלעכטער געזאָגט, אַז זי איז דערווײַל געוואָרן אַ מומחה אין ייִדישע יום-טובֿים.
מיט אַ צײַט צוריק האָב איך באַמערקט, אַז אייניקע פֿון מײַנע “פֿאָרווערטס”-אַרטיקלען האָבן גענומען זיך באַווײַזן אויף רוסיש. בדרך-כּלל, זײַנען עס געווען אינטערנעץ-פּוּבליקאַציעס. אָבער ניט לאַנג צוריק האָט מיר אַ שוועסטערקינד, וואָס וווינט אין ישׂראל, געוויזן אין „סקײַפּ‟ אַ רוסישע צײַטונג, וואָס האָט פֿאַרעפֿנטלעכט אַ רוסישע איבערזעצונג פֿון אַן אַרטיקל מײַנעם, אויך פֿון „פֿאָרווערטס‟. אַ רוסישן טײַטש באַקומען די אַרטיקלען, וואָס האָבן אַ שײַכות צו סאָוועטיש-ייִדישע סוזשעטן, און איך שרײַב גאָר ניט זעלטן וועגן אַזעלכע זאַכן.
אין משך פֿון צוויי טעג איז די רייד אויף דער אָקספֿאָרדער ייִדיש-קאָנפֿערענץ געגאַנגען וועגן קינדער-ליטעראַטור. און אויך וועגן קינדער אין ליטעראַטור, ווײַל ס’איז שווער אָפֿט מאָל דורכצופֿירן אַ גרענעץ צווישן אָט די צוויי מינים ליטעראַטור. די פֿערצן אָנטיילנעמער אַרבעטן אין זעקס לענדער: גרויס-בריטאַניע, די פֿאַראייניקטע שטאַטן, קאַנאַדע, דײַטשלאַנד, האָלאַנד, שוועדן און רוסלאַנד. עטלעכע מענטשן האָבן ניט געקענט קומען. אַזוי אַז דער באַנד, וואָס ס‘וועט אַרויסגיין אין קומענדיקן יאָר, וועט האָבן אַ גרעסערע צאָל קאַפּיטלען.
מיט איבער צען יאָר צוריק האָב איך אין משך פֿון עטלעכע חדשים געוווינט אין בערלין — געלייענט דאָרטן אַ פּאָר קורסן אין אוניווערסיטעט און פֿאַרבראַכט אַ סך צײַט אין די היגע ביבליאָטעקן. פֿון דעמאָלט אָן פֿיל איך זיך מער אָדער ווייניקער אין דער היים אין דער שטאָט, כאָטש איך קען ניט זאָגן, אַז איך קום אַהין זייער אָפֿט. יענע חדשים האָבן איבערגעלאָזט אַ שפּור אין מײַן לעבן און, נאָך מער, אין מײַן פֿאָרשונג.