צווישן די טעמעס, מיט וועלכע איך באַשעפֿטיק זיך, איז דאָ אויך אַזאַ: די קאָזאַקן — בפֿרט, אין דעם ייִדיש-סאָוועטישן קאָנטעקסט. און וועגן דעם האָב איך שוין, דאַכט זיך, אַ פּאָר מאָל געשריבן אין דער צײַטונג. אָט-אָט וועלן אַרויסגיין אַ פּאָר אַרבעטן מײַנע, אויף רוסיש און ענגליש, טאַקע וועגן דעם, ווי אַזוי סײַ סאָוועטיש-ייִדישע (ווי אויך טיילמאָל בײַ ציוניסטישע) אידעאָלאָגן האָט זיך אַנטוויקלט אַזאַ מאַנקאָליע — אַז ייִדן האָבן געמוזט נאָכמאַכן די „העלדישע קאָזאַקן‟.
מיט אַ וואָך צוריק איז פֿאָרגעקומען צום ערשטן מאָל די פּראָגראַם „ייִדיש סקול‟ (YiddishSchool) בײַם ייִדישן ביכער־צענטער אין אַמהערסט, מאַסאַטשוסעטס.
„ייִדיש סקול‟ איז אַ נײַע וואָך־לאַנג אינטענסיווע פּראָגראַם פֿון ייִדישער שפּראַך און קולטור פֿאַר דערוואַקסענע .די חבֿרים און מיטגלידער פֿונעם „ייִדישן ביכער־צענטער‟ האָבן שוין לאַנג געבעטן אַזאַ פּראָגראַם: ביז אַהער האָט דער צענטער געהאַלטן פֿאַרשיידענע קורסן פֿון ייִדיש נאָר פֿאַר אוניווערסיטעט־סטודענטן, בפֿרט די „סטײַנער זומער ייִדיש פּראָגראַם‟, וואָס עקסיסטירט שוין מער ווי 30 יאָר. „ייִדיש סקול‟ איז דעם צענטערס ערשטע פּראָגראַם פֿון ייִדיש פֿאַר דערוואַקסענע וואָס זײַנען נישט קיין אוניווערסיטעט־סטודענטן (הגם זיי זײַנען לעבנסלאַנג תּלמידים פֿון לעבן און וויסן).
אין יאָר 1928 האָט די גאַנצע וועלט נאָכגעשפּירט דעם גורל פֿון דער אַרקטישער עקספּעדיציע, בראָש מיטן איטאַליענישן פֿאָרשער אומבערטאָ נאָבילע. געווען איז עס אין דער תּקופֿה פֿון דיריזשאַבלען, און נאָבילע האָט טאַקע געוואָלט דערגרייכן דעם צפֿון-פּאָלוס, פֿליִענדיק מיט אַ דיריזשאַבל וואָס האָט געטראָגן דעם נאָמען „איטאַליע‟. דעם פּאָלוס האָט די עקספּעדיציע דערגרייכט, אָבער אויפֿן וועג צוריק האָבן זיי קיין מזל ניט געהאַט. זייער דיריזשאַבל איז אַראָפּגעפֿאַלן; דערבײַ זײַנען אייניקע מענטשן אומגעקומען. די איבעריקע, אַרײַנגערעכנט נאָבילע, האָבן פֿאַרבראַכט אַ חודש אין געפֿענקעניש פֿון אַרקטישן אײַז, ביז מע האָט זיי סוף-כּל-סוף געראַטעוועט.
אין בעלץ, ווי אין יעדער שטאָט און שטעטל, זײַנען געווען גוטע קינדער און שלעכטע קינדער, אָדער ווי מע פֿלעגט זיי רופֿן, פּאַסקודנע קינדער. פֿאַר גוטע קינדער פֿלעגט מען דערציילן גוטע מעשׂהלעך, און פֿאַר שלעכטע קינדער — שלעכטע, בייזע מעשׂהלעך. וואָס יאָ, סײַ די גוטע און סײַ די שלעכטע מעשׂהלעך האָב געהאַט אַ גוטן סוף. פֿאַר וואָס? אַז די שלעכטע, פּאַסקודנע קינדערלעך זאָלן וויסן, אַז צו ווערן גוט איז קיין מאָל ניט שפּעט. מע דאַרף נאָר ווילן.
אָט אַזאַ שלעכט מעשׂהלע מיט אַ גוטן סוף גיי איך ווײַטער דערציילן.