אַ שעמעוודיקע וויל חבֿרים

A Lonely Woman Seeks Friends

פֿון די בינטל־בליצבריווניצע

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

ווי אַזוי חבֿרט מען זיך מיט מענטשן אויב מ’איז שעמעוודיק? אַ דאַנק!

עלנטע ייִדישיסטקע

טײַערע ייִדישיסטקע,

אַ גוטע פֿראַגע! אויב מ’איז שעמעוודיק איז אָפֿט מאָל גרינגער זיך צו פֿאַרבינדן מיט מענטשן אין אַ סבֿיבֿה וווּ אַלע שטרעבן צו אַ באַשותּפֿותדיקן ציל אָדער קומען ציליב דער זעלבער סיבה: אַ לעקציע, אַ פֿרײַוויליקע אויפֿגאַבע, שבתדיק דאַװענען, שפּאַצירן, אָדער וואָס נאָר ס׳אינטערעסירט אײַך. אין אַזעלכע קאָנטעקסטן דאַרף מען נישט צוטראַכטן פֿון דער העלער הויט וואָס צו זאָגן, ווײַל ס’זענען שוין דאָ גרײטע טעמעס וואָס מע קען אַרומרעדן פֿאַרבונדן מיט דער בשותּפֿותדיקער אויפֿגאַבע, און מע דאַרף זיך אויך ניט אָנטאָן קיין כּוח צוצוגיין צו אַנדערע מענטשן, ווײַל מע האָט שוין אַ גוטן תּירוץ צו שמועסן מיט זיי.

דערפֿאַר איז טאַקע כּדאַי אויסצוזוכן אַ פּאָר קרײַזלעך מענטשן וואָס טרעפֿן זיך רעגולער; גיין עטלעכע מאָל, און ערשט דערנאָך באַשליסן וועלכע קרײַזלעך געפֿעלן אײַך צום בעסטן. גײט לכל־הפּחות דרײַ אָדער פֿיר מאָל אויף יעדן קרײַזל איידער איר באַשליסט; אַ מאָל דויערט אַ ביסל אויסצוגעפֿינען אין וואָס עס גייט, און פֿון אַן ערשטן באַגעגעניש קריגט מען אָפֿט מאָל אַ קנאַפּן רושם, בפֿרט אויב מע פֿילט זיך שעמעוודיק און נערוועז די גאַנצע צײַט!

װען מע טרעפֿט זיך כּסדר מיט די זעלבע מענטשן במשך פֿון אַ לענגערער צײַט, אַפֿילו אויב מע רעדט ניט קיין סך מיט זיי (כאָטש ס’איז גוט זיך צו באַגריסן מיט זיי אויף אַ פֿרײַנדלעכן אופֿן), וועט זיך מיט דער צײַט אַנטוויקלען אַ געװיסע באַקוועמלעכקייט און אַ געפֿיל פֿון צוגעהעריקייט פֿון וועלכן ס’קען נאָך אַרויסוואַקסן גוטע, סטאַבילע חבֿרשאַפֿטן.

איך האָף אַז איר וועט באַלד טאַקע שליסן חבֿרשאַפֿט מיט עטלעכע נײַע מענטשן, און אַז איר וועט קענען פֿאַרברענגען אַ ביסל צײַט יעדע וואָך אַרומגערינגלט מיט פֿרײַנדלעכע פּנימער!

אײַער,

בינטל־בליצבריווניצע (וועלכע איז אויך אַ ביסל שעמעוודיק)

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

איך בין געגאַנגען אויף אַ פּאָר ראַנדקעס מיט אַ בחור, און ער איז מיר מער אָדער ווייניקער געפֿעלן געװאָרן. ער האָט מיך אָבער גערופֿן בײַ אַ צונעמעניש וואָס געפֿעלט מיר ניט, האָב איך אים געבעטן אַז ער זאָל מיך דאָס ניט רופֿן און דערקלערט פֿאַר וואָס. אָבער דערנאָך האָט ער מיר געשיקט אַזאַ טעקסטל: „אַ דאַנק, פֿרײַלין [צונעמעניש]‟! דאָס האָט מיך שטאַרק געערגערט, האָב איך פּשוט ניט געענטפֿערט אויף זײַן טעקסטל. איך האָב געוואָלט אַז ער זאָל פֿאַרשטיין אַז איך בין אין כּעס, אָבער ער פֿאַרשטייט אַ פּנים נישט און האַלט מיר אין איין שיקן מעלדונגען און פֿאַרבעטונגען פֿאַרשיידענע.

וואָס זאָל איך טאָן? צי זאָל איך זײַן „העפֿלעך‟ און אים דערקלערן (נאָך אַ מאָל) פֿאַר וואָס איך בין אומצופֿרידן און פֿאַר וואָס איך וויל מער ניט רעדן מיט אים? צי זאָל איך פּשוט איבעררײַסן אונדזער קאָנטאַקט, אָן שום דערקלערונג? אין דער אמתן אַרט מיך נישט ווי ער פֿילט זיך, ווײַל אים האָט װײַזט אויס בכלל ניט געאַרט ווי איך פֿיל זיך.

אַ דאַנק, פֿאַר וואָס, פֿאַר וואָס, פֿאַר וואָס?

טײַערע פֿאַר־וואָס־ניצע,

עס ווענדט זיך אין וואָס איר ווילט. אויב איר זענט זיכער אַז איר ווילט מער ניט רעדן מיט אים, זאָלט איר קורץ און שאַרף אויסדריקן די סיבה דערפֿאַר און דערנאָך ניט ענטפֿערן אויף זײַנע ווײַטערדיקע בריװלעך. ס’איז אמת אַז איר זײַט ניט מחויבֿ אים צו „דערציִען‟, אָבער ס’איז אויך ניט קיין עוולה אים צו דערקלערן ווי איר פֿילט זיך. אפֿשר איז ער אַ רשע, אָבער מסתּמא איז ער פּשוט אַ ביסל אומשפּירעוודיק. ס’איז אויך דאָ אַ פּראַקטישע סיבה אים צו דערקלערן: אויב איר שװײַגט, וועט ער אײַך אפֿשר באַלד פֿרעגן: „פֿאַר וואָס ענטפֿערסטו מיר נישט?‟, וועט איר סײַ ווי מוזן דערקלערן פֿאַר װאָס, כּדי ער זאָל אויפֿהערן אײַך צו טשעפּען.

איר קענט איִם שיקן אַ בריװעלע מיט בערך די װערטער: „טײַערער בחור, איך האָב דיר שוין דערקלערט פֿאַר וואָס איך וויל ניט הערן פֿון דיר אַזאַ צונאָמען, נאָר דו האָסט מיך נאָך אַ מאָל גערופֿן אַזוי, איז קלאָר אַז מײַנע געפֿילן זענען דיר ניט וויכטיק. אויב אַזוי, איז ניטאָ קיין סיבה ווײַטער צו זײַן אין פֿאַרבינדונג. איך וויל מער ניט רעדן מיט דיר, און איך בעט אַז דו זאָלסט אויפֿהערן מיר צו שרײַבן. אַל דאָס גוטס.‟ אויב ער שרײַבט אײַך װײַטער, דאַרפֿט איר אים שוין ניט ענטפֿערן.

אויב איר מיינט אָבער אַז אַן אָרנטלעכע אַנטשולדיקונג פֿון אים וואָלט געקענט בײַטן אײַער באַשלוס, איז כּדאַי אים צו שרײַבן עפּעס ווייניקער קאַטעגאָרישס, ווײַל ס’איז ניט גוט אַוועקצוטרײַבן יענעם און דערנאָך זיך מיישבֿ צו זײַן. אין אַזאַ פֿאַל, שרײַבט בעסער אַזוי: „איך האָב באַקומען דעם אײַנדרוק פֿון דיר אַז מײַנע געפֿילן זײַנען דיר ניט וויכטיק. ווען איך בעט אַז דו זאָלסט אויפֿהערן עפּעס טאָן וואָס שטערט מיך, וויל איך אַז דו זאָלסט זיך באַציִען צו דעם אויף אַן ערנסטן אופֿן און אויפֿהערן דאָס צו טאָן. צי קענסטו מסכּים זײַן דערויף?‟ וואַרט אויף זײַן ענטפֿער, און באַשליסט לויט דעם אויב איר ווילט ווײַטער אָנגיין מיט דער באַציִונג צי נישט.

זאָל זײַן מיט מזל! איך האָף אַז איר וועט באַלד געפֿינען אַ חבֿר װאָס אײַערע געפֿילן זענען אים יאָ וויכטיק.

די בינטל־בליצבריווניצע