איר מאַן ווײַזט אַרויס פּאַסקודנע מאַנירן בײַם טיש

Her Husband Has the Worst Table Manners

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

מײַן פֿראַגע איז פּשוט אָבער פֿאַרשפּרייט: ווי קען איך לאָזן מײַן מאַן וויסן אַז זײַנע מאַנירן בײַם טיש זענען פּאַסקודנע?!

אַ דאַנק,

אַ ווײַבל וואָס וויל עס זאָל איר מער ניט איבלען

טײַערע ווײַבל מיט איבל,

איר מוזט עס אים פּשוט זאָגן דירעקט. קלײַבט אויס אַ מאָמענט ווען איר זײַט רויִק, צו צווייט, און זאָגט: „איך וויל עפּעס זאָגן וואָס איז מיר אַ ביסל אומבאַקוועם,‟ כּדי ער זאָל זיך צוגרייטן אַ ביסעלע. דערנאָך, דריקט אויס אײַערע געפֿילן: „ווען דו קײַסט מיט אַן אָפֿן מויל, שטערט עס מיך. צי קענסטו אפֿשר קײַען מיט אַ פֿאַרמאַכט מויל?‟

קען זײַן אַז ער וועט זיך אַ ביסל דערשרעקן, זיך פֿאַרטיידיקן אָדער אויסדריקן אַ בושה־געפֿיל, אָבער האָפֿנטלעך וועט ער זיך טאַקע בײַטן. אויב ער איז אָבער ניט גרייט צו פּרוּוון אַפֿילו, אָדער אויב ער ווערט אין כּעס אויף אײַך ווען איר דריקט אויס אײַער בקשה, איז די פּראָבלעם ניט זײַנע מאַנירן נאָר דאָס, וואָס ער וויל ניט נעמען אין באַטראַכט די געפֿילן און שפּירעוודיקייטן פֿון אַנדערע. איך האָף אַז דאָס וועט ניט זײַן דער פֿאַל, ווײַל דאָס איז טאַקע אַ גרויסער פֿעלער.

זאָל זײַן מיט מזל!

די בינטל־בליצבריווניצע

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

איך האָב זיך איבערגעקליבן אין אַ נײַ לאַנד מיט עטלעכע וואָכן צוריק, און איך פֿיל זיך איצט זייער אומעטיק. ווי קען איך אָנגיין מיט מײַן לעבן דאָ ווען איך האָב אַזוי פֿײַנט די היגע קולטור? איך וויל ניט אומזיסט מישפּטן אַ פֿרעמדע געזעלשאַפֿט, אָבער אַלצדינג דאָ איז אין גאַנצן אַנדערש פֿון דעם וואָס איך האָב דערוואַרט.

ראַטעוועט!

אימיגרירט, אָדער אין גלות?

טײַערע אומצופֿרידענע אימיגראַנטקע,

צוליב דעם וואָס איך קען ניט אַלע פּרטים, בין איך ניט הונדערט פּראָצענט זיכער וואָס צו עצהן. אפֿשר איז די פֿראַגע ניט „ווי אַזוי זאָל איך אָנגיין?‟ נאָר „צי זאָל איך שוין בעסער זיך אומקערן אַהיים?‟

אָבער לאָמיר דאָס טאַקע פּרוּוון אויספּלאָנטערן. קודם־כּל, איר שרײַבט אַז איר זײַט אינעם לאַנד בלויז עטלעכע וואָכן. די ערשטע וואָכן אויף אַ נײַ אָרט זענען אָפֿט מאָל זייער אומבאַקוועם און אַפֿילו שאָקירנדיק. דאָס קען אַפֿילו זײַן אַ פּאָזיטיווע זאַך – אַן איבערלעבונג וואָס רופֿט אַרויס בײַ אַ מענטשן פֿאַרבאָרגענע כּוחות און יכולתן, און וואָס קען בײַטן דעם מענטשנס קוק אויף דער וועלט. איר האָט שוין אַרײַנגעבראָקט אַזוי פֿיל צײַט און ענערגיע אין דעם איבערקלײַבן זיך, איז אפֿשר כּדאַי צו בלײַבן אַ ביסל לענגער. אפֿשר וועט איר קענען בײַקומען דעם דאָזיקן שווערן שטאַפּל, און שפּעטער, ווען איר וועט זיך פֿילן רויִקער, וועט איר קענען בעסער אָפּשאַצן די מעגלעכע געלעגנהייטן וואָס וואַרטן אויף אײַך אין דעם נײַעם לאַנד.

אין דעם פֿאַל וואָלט איך געעצהט אַז איר זאָלט בלײַבן כאָטש זעקס חדשים, און אַז אין דער צווישנצײַט זאָלט איר ניט טראַכטן וועגן אַוועקפֿאָרן. באַטראַכט די שוועריקייטן ווי אַן אינטערעסאַנטער עקספּערימענט און אַ געלעגנהייט זיך צו אַנטוויקלען ווי אַ מענטש. פֿאַרשרײַבט אַ רשימה אַקטיוויטעטן וואָס דערקוויקן אײַך: עסן, שלאָפֿן, רעדן מיט חבֿרים, שרײַבן אין אַ טאָגבוך, רעדן מיט אַ טעראַפּעווט אויב איר ווילט און קענט, אאַז”וו — און טוט די זאַכן רעגולער כּדי צו קענען אויסהאַלטן די שווערע תּקופֿה. און אין זעקס חדשים אַרום, טראַכט איבער אַלץ וואָס איר האָט דורכגעלעבט, און פֿרעגט זיך דעמאָלט צי ס’איז כּדאַי צו בלײַבן אינעם נײַעם לאַנד.

אָבער אויב איר מיינט שוין איצט אַז די שוועריקייטן זײַנען ניט צוליב „קולטור־שאָק‟, נאָר צוליב דעם וואָס די קולטור פֿונעם נײַעם לאַנד פּאַסט אײַך באמת ניט, און אַז דאָס וועט זיך ניט בײַטן אין די קומענדיקע חדשים, איז צו וואָס זיך מוטשען? קויפֿט אַ בילעט אַהיים.

זאָל זײַן מיט מזל,

די בינטל־בליצבריווניצע