יאָגע דערמאָנט זי אין איר צעבראָכן האַרץ

Yoga Reminds Her Of Her Broken Heart

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

איך פֿלעג אַרויסגיין מיט אַ יאָגע־לערער. זינט דעם מאָמענט ווען מיר האָבן זיך צעשיידט, ווער איך אויפֿגערעגט יעדעס מאָל ווען איך טראַכט וועגן יאָגע, כאָטש איך טו שוין יאָגע זינט איך בין 16 יאָר אַלט!

הײַנט האָב איך, צום ערשטן מאָל זינט אונדזער צעשיידונג, זיך אומגעקערט צום יאָגע־קורס. דער אָנהייב פֿון דער סעסיע איז געווען אין אָרדענונג, נאָר בשעת די פּאַמעלעכערע טיילן בין איך פֿאַרפֿלייצט געוואָרן מיט זכרונות און מחשבֿות וועגן מײַן אַמאָליקן געליבטן און האָב זיך צעוויינט. איך וויל זיך ווײַטער פֿאַרנעמען מיט יאָגע – אָן דעם טוט מײַן גוף פּשוט וויי. אָבער איך פֿרעג זיך אויב מײַן שטאַרקע רעאַקציע הײַנט איז אַ סימן אַז איך בין נאָך נישט גרייט אויף דעם. וואָס מיינט איר?

אַ דאַנק!

שטײַפֿע געלענקען, צעבראָכן האַרץ

טײַערע געלענקען,

איך בין ניט קיין מומחה אויף יאָגע, נאָר אויף וויפֿל איך פֿאַרשטיי פֿון דער אייגענער דערפֿאַרונג, קענען די טרערן דווקא זײַן אַ סימן אַז ס’איז יאָ כּדאַי צו טאָן יאָגע איצט – כּדי דער דאָזיקער כּעס און טרויער זאָלן קענען אַרויפֿשווימען און דערמיט אײַך געבן אַ געלעגנהייט זיך צו ספּראַווען מיט זיי (און אויך אײַנצוזען אַז זיי זענען ניט אַזוי מוראדיק און אַז איר זײַט טאַקע גענוג שטאַרק זיי אויסצוהאַלטן). דער אָ פּראָצעס קען דויערן אַ ביסל — איר וועט זיך אפֿשר דאַרפֿן אויסוויינען עטלעכע מאָל ביז איר וועט אָנהייבן פֿילן אַ דערלײַכטערונג.

פֿון דער צווייטער זײַט איז דאָס ניט קיין מוז. עס איז כּדאַי צו זײַן זעלבסטבאַוווּסטזיניק און ניט צו צווינגען זיך אַריבערצוגיין די אייגענע גרענעצן. אויב איר ווילט ניט באַאַרבעטן דעם דאָזיקן ווייטיק פּונקט איצט, מוזט איר ניט. וואַרט ביז איר וועט זײַן גרייט, און דערמאָנט זיך דעמאָלט אַז יאָגע איז אפֿשר איין מעגלעכער מיטל.

נאָך אַ פֿראַגע: צי שטערט אײַך דער דאָזיקער כּעס, דער ווייטיק, אין אײַער טאָגטעגלעך לעבן? אויב יאָ, איז אפֿשר בעסער זיי צו קאָנפֿראָנטירן אין יאָגע כּדי זיי זאָלן אײַך ניט אַזוי פּלאָגן אין אַנדערע מאָמענטן. אָבער אויב זיי „שלאָפֿן‟ דערווײַלע, איז אפֿשר ניטאָ קיין סיבה אַרײַנצושפּרינגען דערינען פּונקט איצט.

פֿון דאַנעט קען איך ניט פּסקענען צי דאָס וויינען בשעת דער יאָגע־סעסיע איז אַ גוטער סימן צי נישט. דאָס מוזט איר אַליין פּסקענען פֿאַר זיך. געדענקט אָבער אַז דאָס וויינען גופֿא איז בכלל ניט קיין חסרון און קען אַ מאָל העלפֿן אַ מענטשן בײַצוקומען שווערע געפֿילן און זכרונות.

אײַער,

בינטל־בליצבריווניצע

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

די עלטערן טענהן אַז איך האָב זיי אַוועקגעשטופּט פֿון זיך. ווי זאָל איך זיך אָפּרופֿן? ס’איז אפֿשר אמת אַפֿילו. דער מצבֿ איז אַזוי צוליב דעם וואָס זיי ווילן זיך ניט צוהערן צו מיר. למשל ווען זיי האָבן אַ טעות וועגן מיר אָדער ווען זיי באַליידיקן מיך אויף עפּעס אַן אופֿן, זענען זיי ניט גרייט צו הערן מײַן אָפּרוף אָדער זיך צו אַנטשולדיקן. האָב איך אויפֿגעהערט זיך צו טיילן מיט זיי מיט מײַנע געפֿילן, און איך האָב זיך עמאָציאָנעל אָפּגערוקט אַ ביסעלע כּדי אויסצומײַדן אַ קריגערײַ. און איצט זאָגן זיי מיר מוסר, פֿאַר וואָס איך בין אַזוי אָפּגעפֿרעמדט. לויט זײ זינדיק איך תּמיד, ווי איך זאָל זיך ניט פֿירן. זײַט אַזוי גוט און זאָגט מיר, וואָס זאָל איך טאָן?

אַ דאַנק,

ממה־נפֿשך?

טײַערע ממה־נפֿשך,

דאָס קלינגט טאַקע פֿרוסטרירנדיק. איך מיין אַז עס וועט אפֿשר העלפֿן צו טראַכטן וועגן דעם ענין „גרענעצן‟ — דאָס הייסט, ווער עס האָט שליטה אויף וועלכער טעריטאָריע. ווי אַ דערוואַקסענער (און ווי אַ מענטש בכלל) האָט איר טאַקע שליטה אויף דער אייגענער עמאָציאָנעלער טעריטאָריע. דאָס הייסט אַז נאָר איר אַליין האָט דאָס רעכט צו באַשליסן וויפֿל אינפֿאָרמאַציע איר וועט זיך טיילן מיט אַנדערע.

אײַערע עלטערן קענען אַוודאי בעטן אַז איר זאָלט זיי צולאָזן צו זיך, אָבער זיי קענען אײַך ניט צווינגען (און ווען זיי פּרוּוון צווינגען מיט מוסר-רייד, בין איך זיכער אַז איר ווילט דאָס נאָך ווייניקער)!

פֿון דער צווייטער זײַט, איז שיין אַז זיי פֿאַראינטערעסירן זיך מיט אײַך און אַז זיי ווילן אַז איר זאָלט זיך טיילן מיט זיי, אַפֿילו אויב זיי דריקן דאָס אויס אויף אַן אומגעלומפּערטן אופֿן. זיי פּרוּוון אַ פּנים אײַך לאָזן וויסן אַז זיי האָבן אײַך ליב, זיי בענקען נאָך אײַך, און זיי ווילן אַ נעענטערע פֿאַרבינדונג מיט אײַך.

שטייט פֿאַר אײַך אייגנטלעך אַ געלעגנהייט. אויב זיי וואָלטן ניט געפּרוּווט אײַך „צווינגען‟, נאָר געזאָגט: „מיר בענקען נאָך דיר און מיר ווילן וויסן ווי אַזוי צו פֿאַרבעסערן אונדזער באַציִונג‟, ווי וואָלט איר געענטפֿערט? אפֿשר איז אַ מאָל כּדאַי, ווען זיי טענהן אַז „דו שטופּסט אונדז אַוועק, ווי וואַגסטו זיך?!‟ צו ענטפֿערן: „ס׳איז שיין אַז איר ווילט אַז מיר זאָלן האָבן אַ נאָענטע באַציִונג, און איך וויל דאָס אויך, אָבער דערווײַלע פֿיל איך אַז ווען איך רעד אָפֿן מיט אײַך, מאַכט איר חוזק פֿון מיר אָדער איר רופֿט זיך ניט אָפּ אויף אַן ערנסטן אופֿן, און דערפֿאַר וויל איך ניט רעדן וועגן זיך. צי קענט איר אפֿשר פּרוּוון דאָס בײַטן?‟ און אויב זיי רופֿן זיך אָפּ אויף דעם מיט פֿרײַנדלעכקייט, איז גוט! און אויב ניט, קענט איר דעמאָלט באַמערקן (צו זיך אַליין אָדער אויף אַ קול): „נו, טאַקע דערפֿאַר רעד איך ניט מיט אײַך וועגן פּערזענלעכע זאַכן,‟ און איר קענט ווײַטער טאָן דאָס זעלבע ווי פֿריִער.

זאָל זײַן מיט מזל! אויב אײַער באַציִונג מיט די עלטערן וועט בלײַבן אַ ביסל אַן אָפּגעפֿרעמדטע, בין איך זיכער אַז די עלטערן וועלן דאָס איבערלעבן, און איר וועט קענען פּרוּוון נאָך אַ מאָל אין אַ פּאָר יאָר אַרום.

די בינטל־בליצבריווניצע