וויפֿל קען מען פֿאַרברענגען מיט שווער־און־שוויגער?

My In-Laws Insist On Seeing Us Every Weekend

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

איך האָב חתונה געהאַט מיט אַ פּאָר חדשים צוריק. דער שווער און שוויגער ווילן אַז מיר זאָלן פֿאַרברענגען אַ ביסל צײַט בײַ זיי יעדן סוף־וואָך. אויב מיר זעען זיך מיט זיי ווייניקער, ווערן זיי אויפֿגערעגט און זיי זאָגן אונדז, „אָבער מיר בענקען נאָך אײַך אַזוי!‟ מיר קומען גוט אויס מיט זיי און מיר ווילן טאַקע אָפֿט פֿאַרברענגען מיט זיי, אָבער „אָפֿט‟ האָט אַן אַנדער באַטײַט לויט אונדז (אין דער אמתן וואָלטן מיר זיי געוואָלט זען בלויז איין מאָל אַ חודש). ווי אַזוי קענען מיר פֿעסטשטעלן אַ וויזיט־צײַטפּלאַן וואָס איז באַקוועם פֿאַר אונדז, און זיי ניט באַליידיקן? צי זאָלן מיר זיי זאָגן דירעקט: „מיר ווילן אײַך זען נאָר איין מאָל אַ חודש‟, צי זאָלן מיר זיך פּשוט אָפּזאָגן אָפֿטער פֿון זייערע פֿאַרבעטונגען?

אַ דאַנק,

די קושוואָך איז קוים אַריבער, לאָזט אונדז צו רו

טײַערע קושוואָכניצע,

פֿון אײַער בריוו באַקום איך דעם אײַנדרוק אַז דער שווער און שוויגער זענען בעצם וווילע מענטשן מיט וועמען איר פֿילט זיך באמת פֿאַרבונדן, און צוליב דעם האָט איר מורא טאָמער וועט איר זיי צופֿעליק באַליידיקן. איז קודם־כּל, מזל־טובֿ — עס איז אַלע מאָל גוט צו האָבן וווילע מחותּנים! איך מיין אַז אין דער אמתן איז דאָס ניט קיין שווערע פּראָבלעם. עס זענען דאָ גרויסע שאַנסן אַז דער אונטערשייד צווישן אײַערע דערוואַרטונגען און זייערע איז ניט אַזוי גרויס — ס’איז בלויז אַ קליינע מיספֿאַרשטענדעניש. ווען די שווער־און־שוויגער זאָגן אַז זיי בענקען נאָך אײַך, ווילן זיי אײַך מסתּמא ניט פֿאַרשאַפֿן שולדגעפֿיל — מסתּמא ווילן זיי בלויז אויסדריקן זייער חשק אײַך צו זען, און ווען זיי וואָלטן געוווּסט אַז דאָס פֿאַרשאַפֿט אַ דרוק, וואָלטן זיי באַלד אויפֿגעהערט צו רעדן אַזוי.

וואָלט איך רעקאָמענדירט אַ לייזונג וואָס איז צווישן די צוויי וואָס איר האָט פֿאָרגעלייגט. עס איז טאַקע כּדאַי צו רעדן מיט זיי כּדי איבערצוגעבן אײַערע דערוואַרטונגען און וווּנטשן, נאָר עס איז מעגלעך דאָס צו טאָן אויף אַן אופֿן וואָס איז קלאָר אָבער ניט צו שטרענג, למשל: „אַ גרויסן דאַנק פֿאַר דער פֿאַרבעטונג, אָבער מיר ווילן זיך אָפּרוען מאָרגן און אין די קומענדיקע פּאָר וואָכן — צי קענען מיר זיך אָפּרעדן אויף אַ וועטשערע אין אָנהייב דעצעמבער?‟ אַזוי אַרום קענט איר אויסדריקן דעם אמת — אַז איר דאַרפֿט אַ ביסל צײַט צו פֿאַרברענגען צו צווייט, און אויך אַ צווייטן אמת — אַז איר האָט זיי טאַקע ליב און עס פֿרייט אײַך צו פֿאַרברענגען מיט זיי. האָפֿנטלעך וועלן זיי דערהערן ביידע אמתן, זיך ניט באַליידיקן, און זײַן גרייט אַרויסצוקוקן אַ ביסל לענגער אויף אײַער קומענדיק באַגעגעניש.

מזל־טובֿ נאָך אַ מאָל און האָט הנאה!

די בינטל־בליצבריווניצע

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

ווי אַזוי קען איך זיך אַנטוויקלען אין לעבן ווען איך בין בטבֿע אַ פּאַסיווער מענטש? מיר דאַכט, אַז איך בלײַב שטעקן אויף פֿאַרשיידענע געביטן — אין מײַן ראָמאַנטישער באַציִונג, אין מײַן קאַריערע, און אַזוי ווײַטער — אָבער איך פֿיל זיך פּשוט פּאַראַליזירט. ניט נאָר בין איך אומצופֿרידן מיט מײַן לעבן און איך שעם זיך דערוועגן, און עס איז דערפֿאַר שווער אַרויסצוקריכן פֿונעם פּלאָנטער, נאָר בטבֿע בין איך דערצו ניט קיין מענטש וואָס זאָל אויסזוכן אויסערגעוויינטלעכע געלעגנהייטן און זיך יאָגן נאָך זיי. איך בין אַ שטילער מענטש — איך וויל סתּם לעבן אַרומגערינגלט פֿון מענטשן וועמען איך האָב ליב און וואָס האָבן מיך ליב, און איך וויל אַרבעטן אויף עפּעס אַ געביט וואָס ברענגט נוצן אַנדערע מענטשן. און מיט דעם וואָלט איך זיך באַנוגנט. אָבער ווי אַזוי זאָל איך אָנהייבן?

אַ דאַנק,

גרייט צו גיין אין שפּאַן אָבער איך וויל אַז אַ צווייטער זאָל מיך אײַנשפּאַנען

טײַערע נאָך־ניט־אײַנגעשפּאַנטע,

דאָס איז זייער אַ גוטע פֿראַגע, ווײַל עס דרינגט אַרײַן אינעם קולטורעלן פֿאַקט, אַז מיר מיינען כּסדר אַז אַלע מענטשן פֿון אַ געוויסן שטאַנד מוזן זײַן אָנפֿירערס (אָדער כאָטש „אָנפֿירעריש‟ אין זייער אייגן לעבן), און אַז גליק איז מעגלעך נאָר פֿאַר די וואָס יאָגן זיך נאָך נאָך אים אַגרעסיוו.

איך קען אַ פּאָר מענטשן וואָס זענען בטבֿע אַזוי ווי איר. איינע איז רעלאַטיוו גליקלעך, און די צווייטע — פֿאַרקערט, איז גאַנץ דעפּרימירט. דער גרויסער אונטערשייד צווישן די צוויי איז אַז די ערשטע איז אַ מבֿין אויף זיך און זי ווייסט אַז זי איז ניט קיין אָנפֿירערישער טיפּ, און די צווייטע קעמפֿט קעגן דער אייגענער פּערזענלעכקייט און צוליב דעם האָט זי דאָס געפֿיל אַז זי פֿאַלט כּסדר דורך.

אויב איר ווייסט שוין אַז איר זײַט ניט קיין אונטערנעמערישער מענטש, איז זייער קלוג אַז איר נעמט ניט אויף זיך קיין אַחריותן וואָס זענען איבער אײַערע כּוחות! ניט צוליב דעם בלײַבט איר שטעקן. נאָר אויב איר ווייסט אַז איר האָט בעסער ליב נאָכצוגיין אַנדערע מענטשן, מוזט איר גוט אויסקלײַבן די מענטשן וועמען איר גייט נאָך. גיט אַ טראַכט — אויב איר זײַט ניט צופֿרידן מיט אײַער באַציִונג אָדער מיט אײַער אַרבעט, צי קען דאָס זײַן ווײַל די מענטשן וועמען איר גיט זיך איבער אין ביידע פֿאַלן (אײַער חבֿרטע און אײַער בעל־הביתטע) האָבן ניט פֿאַרדינט אײַער מסירת־נפֿש?

אַנשטאָט זיך אַליין צו צווינגען אויסצוזוכן נײַע, אינספּירירנדיקע געלעגנהייטן, טוט ווײַטער דאָס וואָס איר טוט שוין זייער גוט: דינט אַנדערע, אין דער היים און בײַ דער אַרבעט, אָבער זוכט אויס מענטשן וועלכע שאַצן באמת אָפּ אײַער מי און געטרײַשאַפֿט!

אײַער, בינטל־בליצבריווניצע