„וואָס איך זאָל ניט טאָן פֿאַר די עלטערן איז ניט גענוג‟

"Whatever I Do For My Parents Is Never Enough"

פֿון די בינטל־בליצבריווניצע

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

איך בין אַ 30־יאָריקע פֿרוי און מײַן באַציִונג צו מײַנע עלטערן גײט ניט אַזוי גוט. זיי האָבן מיר חלילה קיין שלעכטס ניט אָפּגעטאָן, אָבער אַיעדער קאָנטאַקט מײַנער מיט זיי איז זייער אָנגעשפּאַנט, און בכלל פּלאָגט מיך אַן אומבאַקוועם געמיש פֿון שולדגעפֿילן מיט דענערווירונג לגבי זיי – בפֿרט ווײַל זיי זענען אימיגראַנטן און זיי דאַרפֿן נאָך אַלץ אַז איך זאָל זיי כּסדר העלפֿן מיט איבערזעצונגען און פֿאַרשיידענע אַנדערע טעכנישע ענינים אין שײַכות מיט די אַמעריקאַנער סיסטעמען. זיי וואָלטן אויך געוואָלט אַז איך זאָל זיי צוהעלפֿן מיט אָפֿטע געלט־מתּנות, אָבער איך פֿאַרדין פּשוט נישט גענוג. בקיצור, איך פֿיל אַז זיי פֿאָדערן בײַ מיר צו פֿיל, אָבער פֿון דער צווייטער זײַט פֿיל איך זיך זייער שולדיק אַז דאָס שטערט מיך. אַחוץ דעם װיל איך פּשוט האָבן עלטערן וואָס זענען גרייט צו זײַן עלטערן: זײ זאָלן זיך אינטערעסירן אין מײַן לעבן, װעלן וויסן וואָס איך מאַך, װעלן מיך טאַקע קענען. אַנשטאָט דעם האָב איך צוויי „קינדער‟ וואָס איך האָב קיין מאָל ניט געוואָלט, וואָס מוטשען מיך כּסדר מיט זײערע פֿאָדערונגען און וואָס פֿירן זיך ווי אַ קליינער מלך און מלכּה וואָס גלייבן אַז זיי האָבן דאָס רעכט אויסצולאָזן זייער ביטער האַרץ צו מיר וויפֿל זיי ווילן. וואָס איך זאָל ניט טאָן פֿאַר זיי איז ניט גענוג. לאָזט זיך אַלע מאָל אויס אַז איך מוז פֿאַרנעמען זייערע ביטערע רייד הכנאָהדיק, מיט אַ פֿאַרבויגענעם קאָפּ, ווײַל אַזוי איז מײַן פֿליכט ווי זייער געטרײַע אונטערטענערין.

גוואַלד, וואָס טוט מען?

אײַער,

„ווען וועל איך זײַן פֿרײַ?‟

טײַערע נאָך־ניט־באַפֿרײַטע,

ראשית וויל איך אײַך פֿרעגן אָט וואָס: צי ווייסן די עלטערן אײַערע געפֿילן וועגן דעם אַלעמען? צי האָט איר זיי אַ מאָל געפּרוּווט זאָגן? צו מאָל טראָגן קינדער, אַרײַנגערעכנט דערוואַקסענע קינדער, אַזוינע שפּאַנונגען אין זיך, און די עלטערן האָבן ניט קיין אַנונג ווי דער זון אָדער טאָכטער פֿילט זיך. געוויסע קינדער לערנען זיך אויס זייער פֿרי, אַז דאָס אַרויסווײַזן די געפֿילן וועט נאָר ברענגען ווײַטערדיקע שטראָפֿן, אָבער אויב זיי מאַכן אַן אָנשטעל אַז זיי נעמען אָן אַלע שטראָפֿן פֿאַר ליב, אָדער אַז זיי זענען פּשוט אַזוי שטאַרק אַז גאָרנישט קען זיי בכלל נישט װײ טאָן, שאַפֿן זיי זיך אײַן אַ ביסל צײַטווײַליקע זיכערקייט און רו.

איר זענט שוין אָבער מער ניט קיין קינד, און איצט דאַרפֿן די עלטערן אײַך מער האָבן װי איר – זײ. איר האָט איצט טאַקע די אײבערהאַנט, כאָטש דאָס איז אפֿשר שווער צו גלייבן. איר מוזט שוין ניט אויסהערן זייערע זידלערײַען. איך לייג ניט פֿאָר אַז איר זאָלט זיי סטראַשען אַז איר וועט זיי ניט העלפֿן ביז זיי וועלן ניט רעדן שענער מיט אײַך – דאָס וואָלט געהייסן אַז איר באַהאַנדלט זיי אַזוי שלעכט ווי זיי באַהאַנדלען אײַך. אָבער איר קענט יאָ באַשליסן אַז ס’זאָל נעמען אַ סוף צו די געשרייען, און אַז זיי טאָרן זיך שוין מער ניט באַציִען צו אײַך אַזוי – און איר זאָלט אויפֿהערן זיך אָפּרופֿן אויף אַזעלכע רייד.

איך ווייס אַז סע טוט זיך ניט אַזוי גרינג ווי עס רעדט זיך. אָבער איך שטעל זיך פֿאָר אַז איר וואָלט זיי גערן געוואָלט העלפֿן ווען זיי וואָלטן אײַך בעסער באַהאַנדלט, און אין אַזאַ פֿאַל וואָלט איר אויך ווייניקער געליטן פֿון די שולדגעפֿילן. איז כּדאַי אַ טראַכט צו געבן.

וואָס שײך דער פֿראַגע צי זיי וועלן זיך אַ מאָל פֿאַראינטערעסירן אין אײַך… נו, דאָס קען איך אײַך ניט גאַראַנטירן. אָבער אפֿשר קען מען דאָס װידער פֿרעגן שפּעטער, נאָך דעם ווי זיי וועלן כאָטש אויפֿהערן צו שרײַען אויף אײַך ווי איר וואָלט נאָך געווען אַ פֿינף־יאָריקע און ניט דער דערוואַקסענער מענטש אויף וועמען זיי פֿאַרלאָזן זיך טאָג אײַן, טאָג אויס.

זאָל זײַן מיט מזל. איר זענט ניט דאָס איינציקע דערוואַקסענע קינד וואָס לײַדט פֿון אַזאַ דינאַמיק – װעגן דעם בין איז זיכער.

די בינטל־בליצבריווניצע

---

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

מיט אַ יאָר צוריק האָב איך באַקומען מײַן מאַגיסטער־דיפּלאָם אין פֿאָלקסגעזונט (געזונט פֿון באַפֿעלקערונגען). אָבער דער פֿאַך איז ניט אַזוי קלאָר דעפֿינירט – אַ מענטש מיט אַזאַ דיפּלאָם קען אַרבעטן אויף אַ סך געביטן, אין פֿאַרשיידענע ראָלעס. וויל איך אײַך פֿרעגן, ווי קען מען דערקענען הצלחה אין אַזאַ פֿאַל, לויט אײַער מיינונג? און ווי אַזוי ווייסט מען ווען ס’איז שוין צײַט צו שפּאַנען פֿאָרויס (למשל זוכן אַ נײַע שטעלע), און אין וועלכער ריכטונג ווענדט מען זיך, ווען ס’זענען דאָ אַזוי פֿיל מעגלעכקייטן און ניט קיין „ריכטיקער‟ ענטפֿער? איך וויל שוין מער ניט זײַן אין דער בחינה פֿון „אַ סך מלאָכות, ווייניק ברכות‟ – אויף דעם בין איך דאָך אַרײַן אין אַ מאַגיסטער־פּראָגראַם, כּדי צו ווערן אַ מומחה אין עפּעס אַ תּחום – אָבער איך האָב געענדיקט דעם מאַגיסטער און אָפּגעאַרבעט אַ יאָר צײַט, און איך ווייס נאָך אַלץ ניט אויף וואָס איך זאָל זיך קאָנצענטרירן. איך פּרוּוו פֿאָרויסזען מײַן צוקונפֿט, אָבער דאָס גלאָז איז מיר דערװײַל פֿאַרנעפּלט. צי קענט איר מיר העלפֿן?

אַ דאַנק,

„פֿאַר וואָס ווייס איך נאָך אַלץ ניט וואָס איך וויל ווערן?‟

טײַערע דערוואַקסענע (אַפֿילו אויב איר פֿילט זיך ניט אַזוי),

איך מיין אַז דאָס איז אַ פֿאַרשפּרייטע קרענק, בפֿרט בײַם הײַנטיקן טאָג ווען מע דאַרף אַ מאַגיסטער־דיפּלאָם אויף אַ סך פּראָפֿעסיאָנעלע אַרבעטן, און עס איז ניט תּמיד קלאָר פֿאַר וואָס. איך זאָג ניט אַז אײַער דיפּלאָם האָט ניט קיין ווערט אָדער אַז איר האָט זיך גאָרנישט ניט אויסגעלערנט פֿון די לימודים, נאָר ס’איז אַ פֿאַקט אַז אַזעלכע דיפּלאָמען זענען ניט אַלע מאָל אַזוי ענג פֿאַרבונדן מיט מומחהשאַפֿט.

איך וואָלט אײַך געעצהט אַז איר זאָלט באַטראַכטן דעם ענין פֿאַרקערט – דאָס הייסט, דערוואַרט ניט אַז די אויסבילדונג אָדער דער תּחום אַליין זאָל אײַך צושטעלן אַ ספּעציפֿישן ציל אויף וועלכן צו ווענדן די כּוחות, נאָר אַז דער ציל זאָל זיך טאַקע אַנטוויקלען מיט דער צײַט פֿון דער אַרבעט גופֿא. אַפֿילו ווען איר וואָלט געוווּסט פּונקט אויף וואָס איר ווילט זיך קאָנצענטרירן, קען זײַן אַז די פּאַסיקע געלעגנהייטן וואָלטן זיך ניט געפֿונען — עס איז ניט אַזוי גרינג צו געפֿינען אַ שטעלע בכלל, שוין אָפּגערעדט פֿון זייער אַ ספּעציפֿישע.

צי איז אײַך די איצטיקע שטעלע שוין נימאס? אויב יאָ, הייסט עס אַז ס’איז טאַקע צײַט צו זוכן אַ נײַע (אָדער צו פּרוּוון אויסקראַצן אַ נײַע ראָלע בײַם איצטיקן בעל-הבית). איר דאַרפֿט ניט אויספּלאָנטערן פֿון פֿריִער פּונקט וואָס איר ווילט. זוכט לאַנג און ברייט ביז איר וועט געפֿינען עפּעס וואָס געפֿעלט אײַך, און לאָזט זיך דעמאָלט אינטערוויויִרן אויף פֿאַרשיידענע שטעלעס. דערװײַל האָט איר אַרבעט, הייסט עס אַז סע ברענט נישט, און אַזאַ פּראָצעס קען אָפֿט באַלײַכטן דעם װעג, סײַ װאָס שייך דעם וואָס איר ווילט אַליין, סײַ וואָס שייך די געלעגנהייטן וואָס עקסיסטירן טאַקע.

בקיצור, זאָרגט זיך ניט אויב איר קענט נאָך ניט פֿאָרויסזען אײַער גורל. קאָנצענטרירט זיך אויף דעם ווי איר פֿילט זיך איצט און אויף וואָס איר ווילט, און קלײַבט אויס דעם וועג וואָס ציט אײַך צו. אויב איר וועט דאָס טאָן עטלעכע מאָל נאָכאַנאַנד, וועט איר זיך אפֿשר געפֿינען אין אַ פּראָפֿעסיאָנעלער ראָלע וואָס איז אײַך אין גאַנצן נײַ, נאָר אויך אין גאַנצן פּאַסיק.

זאָל זײַן מיט מזל! איר וועט שוין געפֿינען אײַער אָרט.

די בינטל־בליצבריווניצע