Vayter
May 18, 2015, 5:00am

פּאָעזיע

Poetry

פֿון רײזע טורנער

  • Print
  • Share Share










אָט בין איך אַ בת־מלכּה מיט דיקע שוואַרצע לאָקן
די מאַמע האָט דאָך, אָבער, פֿאַרגעסן ווי צו שפּילן:
„באַגנוגן זיך, דו שוטהטע, מיט דײַנע האָר די ברוינע!‟
די שוועסטער האָט רחמנות — הייצט אָן איר אַלטע פּלויקע
דערצו נעמט זי פֿון ערגעץ אַ פֿאַרבל פֿאַרן שמינקען.

מיט יאָרן שפּעטער, טענהט די דאָקטאָרשע, אַ קפּדן,
אַז „באָדן זיך אין אָוונט — פֿון היסטעריע אַ סימן‟!
נאָר באָדן זיך אין אָזערע, בײַ נאַכט, איך און שושנה
מיר הייבן אויף די אויגן אַזש צו דער שטערן־בינע
עס שפּיגלען אָפּ די פֿאַלבן פֿון הויט אירער די שטראַלן.

זי פֿאָרט אַוועק שוין ווידער, די באַן פֿאָרט אָפּ פֿון האַרלעם
איר דלאָניע ווערט אַ הילע פֿאַרן קיניגל, מײַן האַרצן
און איך האָב מורא טאָמער פֿאָרט מײַן האַרץ מיט אויף דער רײַזע
נאָר איצט פֿאַרשטיי איך ענדלעך דעם בענקענישס אַ לערע,
אַז יעדער איינער וווינט דאָך אין זעלבן הויז צוזאַמען —

געבויט פֿון האָר און הויט און בלוט
די ערד, דער גוף, דאָס וואָרט.


Back to ווײַטער