SCROLL DOWN FOR ENGLISH
מיט עטלעכע חדשים צוריק האָבן מיר געבעטן אונדזערע לייענער — סײַ פֿונעם ייִדישן פֿאָרווערטס, סײַ פֿונעם ענגלישן — איר זאָלט אונדז צושיקן אַ פֿאָטאָגראַפֿיע און באַשרײַבונג פֿון אײַער באַליבטסטער ירושה־זאַך. דער אָפּרוף איז געווען אַן ענטוזיאַסטישער. אָנהייבנדיק די ערשטע וואָך אין מײַ, דעם חודש געווידמעט דער ייִדישער אַמעריקאַנער קולטור־ירושה, שטעלן מיר יעדן טאָג אַרויף איינע פֿון די ירושה־מעשׂיות.
דורך די אַלע חפֿצים וועט איר זיך אַ ביסל דערוויסן וועגן די אינטערעסאַנטע משפּחה־געשיכטעס פֿון אונדזערע לייענער, און במילא זיך באַקענען מיט געוויסע אַספּעקטן פֿון דער ייִדישער קולטור־געשיכטע פֿון אַ מער פּערזענלעכן קוקווינקל.
דער מאַמענס וואַנטגעוועב
פֿון אַנאַ קרענגעל
מײַן ירושה־זאַך איז אַ ריזיק געשטיקט וואַנטגעוועב וואָס די מאַמע האָט געמאַכט אין קאָוונע אין 1929, ווען זי איז געווען 17 יאָר אַלט. דאָס וואַנטגעוועב איז דרײַ פֿוס די לענג און פֿינף פֿוס די ברייט.
די מאַמע איז געווען אַן אויסערגעוויינטלעכע נייטאָרין און האָט פֿאַרוואַנדלט דאָס וואַנטגעוועב אין אַ ריזיקן אײַנקויפֿזאַק, וואָס זי האָט גענוצט בשעת דער מלחמה צו האַלטן אונדזער האָב־און־גוטס בשעת מיר זענען אַנטלאָפֿן פֿון איין אָרט אינעם אַנדערן, כּדי זיך צו באַהאַלטן פֿון היטלערן. הונדערטער פֿון מײַנע קרובֿים — ברידער, שוועסטער, מומעס, פֿעטערס, פּלימעניקעס און פּלימעניצעס — זענען דערמאָרדעט געוואָרן. בלויז מײַן מאַמע, טאַטע, איין ברודער און איך האָבן זיך געראַטעוועט.
ווען מיר זענען, סוף־כּל־סוף, אָנגעקומען אין אַמעריקע אין 1947, איז דאָס וואַנטגעוועב ווײַטער געהאָנגען ווי אַן אײַנקויפֿזאַק אינעם אַלמער. מיר האָבן עס אײַנגערעמט און אויפֿגעהאָנגען אויף דער וואַנט אין איר שטוב און שפּעטער — אין מײַנער, מער ווי 60 יאָר לאַנג.
By reading about these family treasures, you will discover some of the fascinating family histories of our readers, as well as their Jewish cultural context from a personal perspective.
If you can read some Yiddish, try reading the Yiddish passage above, which comes with a special feature: every time you click on a word, the English translation appears!
My Mother’s Needlepoint Tapestry
by Anna Krengel
My heirloom is a huge needlepoint tapestry that my mom made in Kovne (Kaunas), Lithuania in 1929, when she was 17 years old. It’s 3 feet long and 5 feet wide.
My mom was a skilled seamstress, and converted her needlepoint tapestry into a large shopping bag which she used during the war to hold all our worldly possessions as we ran from place to place to to escape the Nazis. Hundreds of my relatives – brothers, sisters, aunts, uncles, nieces and nephews – were murdered. My mother, father, brother and I were the only survivors.
When we finally made it to America in 1947, I still remember the tapestry hanging as a shopping bag in our closet. We framed it and it hung on a wall in her house, and then in mine, for over 60 years.