מײַן באַליבטסטע ירושה־זאַך: דער באָבעס אײַנקויף־וועגעלע

Favorite Heirloom: Bubbe's Shopping Cart

פֿון סענדי אַליסע נאָוואַק

SCROLL DOWN FOR ENGLISH

מיט עטלעכע חדשים צוריק האָבן מיר געבעטן אונדזערע לייענער — סײַ פֿונעם ייִדישן פֿאָרווערטס, סײַ פֿונעם ענגלישן — איר זאָלט אונדז צושיקן אַ פֿאָטאָגראַפֿיע און באַשרײַבונג פֿון אײַער באַליבטסטער ירושה־זאַך. דער אָפּרוף איז געווען אַן ענטוזיאַסטישער. אָנהייבנדיק די ערשטע וואָך אין מײַ, דעם חודש געווידמעט דער ייִדישער אַמעריקאַנער קולטור־ירושה, שטעלן מיר יעדן טאָג אַרויף איינע פֿון די ירושה־מעשׂיות.

דורך די אַלע חפֿצים וועט איר זיך אַ ביסל דערוויסן וועגן די אינטערעסאַנטע משפּחה־געשיכטעס פֿון אונדזערע לייענער, און במילא זיך באַקענען מיט געוויסע אַספּעקטן פֿון דער ייִדישער קולטור־געשיכטע פֿון אַ מער פּערזענלעכן קוקווינקל.

דער באָבעס אײַנקויף־וועגעלע

סענדי אַליסע נאָוואַק

ווען מײַן באָבע איז ניפֿטר געוואָרן אין ניו־יאָרק אין די 1980ער יאָרן, האָב איך געירשנט איר אײַנקויף־וועגעלע. וווינענדיק אין אַ דירה, האָב איך עס גענוצט צו ברענגען די וועש אין וועשערײַ און בײַם אײַנקויפֿן שפּײַזן. לעצטנס האָב איך עס געניצט צו פֿירן זאַכן איבער מײַן שטעטל אין מאַסאַטשוסעטס, כּדי איך זאָל זיך נישט אָנשטרענגען.

יעדעס מאָל וואָס איך האָב גענוצט דאָס וועגעלע, האָב איך זיך דערמאָנט אין די מעשׂיות וואָס דער טאַטע פֿלעג מיר דערציילן — ווי די באָבע פֿלעג גיין אין מאַרק, וווּ מע האָט פֿאַרקויפֿט לעבעדיקע הינער און וווּ די קונים האָבן אַליין געפֿליקט די פֿעדערן. מײַן באַליבטסטע מעשׂה איז וואָס דער טאַטע האָט קינדווײַז צו מאָל זיך ניט געקענט באָדן, ווײַל די באָבע האָט געהאַט געקויפֿט אַ פֿיש וואָס איז נאָך געשווימען אין דער וואַנע.

במשך פֿון 35 יאָר איז מײַן באָבעס וועגעלע געווען מײַן שטענדיקער באַגלייטער און איך האָב געשמייכלט צו זיך, קלערנדיק אַז איך גיי נאָך די פֿוסטריט פֿון דער באָבען אַחוץ מיט איין פּרט: איך קויף נישט קיין לעבעדיקע פֿיש אָדער נאָר־וואָס געשאָכטענע הינער, נאָר גיכער פֿאַרפּאַקט כּשר עסנוואַרג. דאָך, פֿיל איך זיך זייער נאָענט צו דער באָבען ווען איך גיי אויף דער גאַס מיטן וועגעלע.

אַז די רעדער האָבן אָנגעהויבן סקריפּען, האָט מײַן טאַטע אָדער מײַן חבֿר זיי באַשמירט מיט אייל. די צוויי הינטערשטע רעדער האָבן זיך שוין אויסגעריבן נאָך מיט יאָרן צוריק אָבער האָבן זיך נאָך אַלץ געדרייט, אַפֿילו אין די שניי־בערגלעך דאָ אין ניו־ענגלאַנד.

הײַנט קען מען דאָס וועגעלע שוין מער ניט פֿאַרריכטן. הייסט עס, ס׳האָט זיך געשלאָסן אַ תּקופֿה? חלילה! די זכרונות וועלן בלײַבן בײַ מיר אויף אייביק.

---

By reading about these family treasures, you will discover some of the fascinating family histories of our readers, as well as their Jewish cultural context from a personal perspective.

If you can read some Yiddish, try reading the Yiddish passage above, which comes with a special feature: every time you click on a word, the English translation appears!

---

Bubbe’s Shopping Cart

by Sandy Alissa Novack

When my Bubbe died in Brooklyn, NY in the 1980s, I inherited her shopping cart. Living in an apartment, I used it to carry laundry to the laundromat down the block, and to transport groceries. Most recently, I used it to run errands around my Massachusetts town so as not to strain myself.

Whenever I walked with the cart, I would recall the stories my dad would tell me about my Bubbe — how when he was growing up in Brooklyn, she would push the cart to the market where they sold live chickens and where customers plucked the feathers themselves. My favorite story is when my dad would tell me how he sometimes couldn’t take a bath because the fish that Bubbe had bought was still swimming in the tub.

For 35 years, Bubbe’s shopping cart was my constant companion as I did my chores and I always had a smile in my heart imagining myself following in her footsteps. Unlike her, though, I didn‘t buy live fish or freshly slaughtered chickens, but rather pre-packaged kosher foods. Still, when I walked the streets with my cart, I felt like part of a history and tradition, and always close to Bubbe.

Over the years, my father and then my boyfriend would oil the cart for me when it started squealing and squeaking. The two wheels in the back were threadbare years ago but kept rolling, even through New England snowdrifts. Now, though, the cart is beyond repair. The end of an era? Not at all. The memories will always be mine.