No Place Like Home
February 1, 2013, 10:15am

משפּחה־חנדלעך

  • Print
  • Share Share

אין תּל־אָבֿיבֿ האָט מען דערהערט דעם שאַרפֿן קלאַנג פֿון דער סירענע, און יעדער איז אַרײַנגעלאָפֿן אין זײַן באַהעלטעניש. פֿרוי גאָלדשטיין האָט אָנגעהויבן אַראָפּצוגיין די טרעפּ אין קעלער אָבער זעענדיק, אַז איר מאַן קומט נישט, האָט זי אַרויפֿגערופֿן: „נו, משה, דו קומסט?‟

„רגע, חנה!‟ האָט ער צוריקגערופֿן. „איך זוך די ציין.‟

„פֿאַרגעס וועגן די ציין!‟ שרײַט זי צוריק. „מיט וואָס מיינסטו וועט דער שׂונא אונדז שיסן — בייגל מיט לאַקס?‟

* * *

געפֿינענדיק זיך אין אַ שווערן פֿינאַנ­ציעלן מצבֿ, האָבן די וואַסערמאַנס זיך באַמיט אויסצוגעבן אַזוי ווייניק געלט ווי מעגלעך. פֿרוי וואַסערמאַן איז געקומען צו אַ נײַעם געדאַנק: אַנשטאָט צו געבן איר קלייד אין פּוצערײַ, האָט זי עס געוואַשן מיט דער האַנט.

ווען איר מאַן איז אַהיימגעקומען פֿון דער אַרבעט האָט זי, אַ צופֿרידענע, אים דער­ציילט וועגן איר נײַעם פּלאַן צו שפּאָרן געלט.

„זעסט, דוד, דורך מײַן וואַשן דאָס קלייד זענען מיר רײַכער געוואָרן מיט דרײַ דאָלאַר.‟

„זייער גוט,‟ ענטפֿערט איר מאַן. „וואַש עס נאָך אַ מאָל.‟


Back to נײַעס פֿאַר בני־בית