איך קען זיך ניט אַוועקרײַסן פֿון דער אינטערנעץ!

I Can't Tear Myself Away From the Internet!

פֿון די בינטל־בליצבריווניצע

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

איך קען זיך ניט באַגיין אָן פֿייסבוך אָדער אָן מײַן מאָבילקע, און עס זעט מיר אויס אַ ביסל ווילד. וואָס זאָל איך טאָן? פֿון איין זײַט ווייס איך אַז ס’איז דאָ אַ מאָדע איצט צו באַשולדיקן די טעכנאָלאָגיע אין אַלץ וואָס איז קאַליע געוואָרן אין דער געזעלשאַפֿט, און ס’איז זיכער אַז דער דאָזיקער געדאַנק האָט אַ ווירקונג אויף מיר, און אַז איך קוק מיט חשד אויף מײַנע עלעקטראָנישע מכשירים צוליב דעם.

אָבער פֿון דער צווייטער זײַט, פֿיל איך אַז די צײַט וואָס איך פֿאַרברענג אין ניצן די אינטערנעץ פֿאַרשאַפֿט מיר לײַדן און זונדערט מיך אָפּ פֿון דער דרויסנדיקער וועלט. איך האָב אויסגעפּרוּווט אַן אַפּליקאַציע וואָס באַגרענעצט די צײַט וואָס איך קען פֿאַרברענגען אויף דער אינטערנעץ, אָבער לסוף לעש איך די אַפּליקאַציע פּשוט אויס ווען זי פּרוּווט מיר פֿאַרשטעלן דעם וועג. וואָס איז אײַער עצה?

אַ דאַנק,

וואָס קען איך אײַך זאָגן? נאָך אַ מילעניאַל

טײַערער מילעניאַל,

זאָרגט זיך ניט! איך בין אויך אַ מילעניאַלקע.

איך טראַכט וועגן דעם אַ סך ווײַל איך האָב פֿאַרבראַכט יאָרן אַרומגערינגלט מיט מענטשן וואָס מיינען אַז טעכנאָלאָגיע איז שלעכט פֿאַרן מענטשלעכן אָרגאַניזם, און איך אַליין פֿלעג זײַן זייער אָפּגעהיט אין מײַן באַניץ פֿון דער אינטערנעץ. אָבער מיט אַ פּאָר יאָר צוריק האָב איך זיך אונטערגעגעבן דער כוואַליע, און איך מוז זיך מודה זײַן אַז איך פֿאַרברענג איצט גרויסע טיילן פֿון יעדן טאָג אויף דער אינטערנעץ.

דאַכט זיך מיר אַז ווען מען רעדט וועגן אַדיקציע דאַרף מען אַלע מאָל טראַכטן וועגן די באַדערפֿענישן וואָס די אַקטיוויטעט אָדער די סובסטאַנץ פֿאַרזאָרגט. פֿאַר מיר איז די אינטערנעץ זייער וויכטיק צוליב געזעלשאַפֿטלעכע און פּראָפֿעסיאָנעלע סיבות. אַ דאַנק איר קען איך בלײַבן אין נאָענטער פֿאַרבינדונג מיט מײַנע חבֿרים, איך קען זיך באַקענען מיט נײַע מענטשן און קאָלעגעס, איך דערהײַנטיק מײַן וויסן וועגן מײַן פּראָפֿעסיאָנעלער וועלט, און איך שטויס זיך אָן אויף נײַע פּראָפֿעסיאָנעלע געלעגנהייטן. דאָס איז אַלץ טאַקע וויכטיק. די אינטערנעץ קען אויך דינען ווי אַ קוואַל פֿון פֿאַרווײַלונג, וואָס קען אַ מאָל זײַן פּאָזיטיוו.

מע קען אויך אויסרעכענען די שלעכטע ווירקונגען: ווען מע טיילט זיך מיט פּערזענלעכע זאַכן קען מען זיך אַ מאָל פֿילן אַנטבלויזט פֿאַר דער וועלט; און ווען אַנדערע מענטשן ענטפֿערן ניט גלײַך אויף אַ פֿראַגע אָדער קאָמענטאַר, הייבט מען אָן זיך זאָרגן צו פֿיל. און פֿאַרשטייט זיך, אַז דאָס פֿאַרברענגען צו פֿיל צײַט אויף דער אינטערנעץ קען אויך זײַן פּשוט אַ בולטער בײַשפּיל פֿון ביטול־זמן.

אויב איר שרײַבט מיר מיט אַזאַ פֿראַגע, איז אַ סימן אַז פֿאַר אײַך איז די רשימה חסרונות לענגער אָדער וואָגיקער ווי די רשימה מעלות. אָבער ווי איר האָט שוין געזען, איז דאָס פּרוּוון זיך פּשוט אײַנהאַלטן פֿון פֿאַרברענגען צו פֿיל צײַט אויף דער אינטערנעץ געוויינטלעך נישט גענוג. מע גייט צוריק אויטאָמאַטיש צו דער שלעכטער געוווינהייט ווײַל פֿון איר קריגט מען עפּעס וואָס מע דאַרף, און וואָס מע קריגט ניט אין ערגעץ אַנדערש.

כאָטש עס קלינגט ווי עס וואָלט געווען קעגן דעם שׂכל איז די בעסטע זאַך ווען מע וויל זיך אָפּגעוויינען פֿון אַ שלעכטער געוווינהייט, דווקא אויסצורעכענען די מעלות פֿון דער דאָזיקער געוווינהייט. אויב איר וועט זיך אָפּגעבן אַ דין־וחשבון פֿון אַלץ וואָס איר באַקומט פֿון דער אינטערנעץ, וועט דאָס אײַך דערמעגלעכן אויסצוזוכן די זעלביקע אוצרות ערגעץ אַנדערש — כאָטש אַ טייל פֿון דער צײַט. און ווען איר וועט באַמערקן אַז איר פֿאַרברענגט ווידער צו פֿיל צײַט אויף דער אינטערנעץ און אַז די ווירקונג איז ניט קיין געוווּנטשענע, וועט איר קענען זיך ווענדן צו אַן אַנדער קוואַל פֿון פֿאַרבינדונג, פֿאַרווײַלונג און פֿאַרגעניגן. און דאָס וועט זײַן אַ סך עפֿעקטיווער ווי דאָס פּרוּוון פּשוט אַוועקגיין אַן אומבאַהאָלפֿענער פֿון אַ זאַך וואָס ציט אײַך זייער שטאַרק.

זאָל זײַן מיט מזל! און פֿאַרגעסט נישט אַז ס’איז ניט אַזאַ גרויסע עבֿירה צו געניסן פֿון מאָל צו מאָל פֿון נאַרישקייטן.

די בינטל־בליצבריווניצע

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

איך בין אַ חתונה־געהאַטע מיט אַ יונג קינד. אַן ערך 3 פּראָצענט פֿון דער צײַט פֿירט זיך מײַן מאַן אויף ווי אַ רשע (ד”ה, ער פֿירט זיך אויף אויף אַן אופֿן וואָס מע קען באמת ניט פֿאַרטיידיקן דורך קיין שום תּירוצים). די אַנדערע 97 פּראָצענט איז ער אַ וווילער. איך וויל זיך גטן, אָבער צי וואָלט דאָס געווען משוגע? וואָס מיינט איר?

אַ דאַנק, אַ פֿאַרצווייפֿלט ווײַב

טײַערע פֿאַרצווייפֿלטע,

עס ווענדט זיך אַ ביסל אין וואָס גענוי ער טוט אין די שלעכטע מאָמענטן און וואָס פֿאַר אַ אַנדערע מעגלעכקייטן איר האָט. אויב איר וועט זיך גטן, וואָס וועט זײַן מיטן קינד, למשל? צי וועט עס מוזן זײַן אַליין מיט אים אָפֿטער און צי וואָלט דאָס עווענטועל געקענט זײַן געפֿערלעך פֿאַרן קינד? אויב איר וועט זיך גטן, צי וועט איר באַווײַזן צו פֿאַרדינען אויף צו לעבן? און אַנדערע אַזעלכע פּראַקטישע פֿראַגעס.

אָבער ניט וויסנדיק די דאָזיקע פּרטים וואָלט איך געזאָגט אַז ס’איז ניט „משוגע‟ צו וועלן זיך גטן. עס איז ניט אומגעוויינטלעך אַז אַ מענטש וואָס באַעוולט אַ לעבנס־שותּף זאָל זײַן זייער פֿרײַנדלעך אין די מאָמענטן ווען ער האַלט ניט אַקטיוו אין באַעוולען — דאָס איז אין דער אמתן זייער פֿאַרשפּרייט און ס’איז איינע פֿון די סיבות פֿאַר וואָס אַ סך מענטשן בלײַבן אין שלעכטע באַציִונגען — דווקא ווײַל אין אַנדערע מאָמענטן קען דער מענטש זײַן זייער ווויל און זיס.

דאָס וואָס ער איז אַזאַ „גוטער‟ אין געוויסע מאָמענטן באַרעכטיקט אָבער נישט זײַן פֿירעכץ אין די שלעכטע מאָמענטן, און איר דאַרפֿט ניט פֿילן אַז איר „קומט‟ אים אַ בשותּפֿותדיקע צוקונפֿט צוליב דעם וואָס ער „שענקט‟ אײַך דאָ און דאָרטן אַ ביסל פֿרײַנדלעכקייט. די דאָזיקע מחשבֿה איז פֿאַר זיך אַ סימן אַז די באַציִונג האָט שוין פֿאַרדרײט אײַערע דערוואַרטונגען אויף אַ שעדלעכן אופֿן, ווײַל אין אַ געזונטער באַציִונג האָט מען ניט קיין געפֿיל אַז פֿאַר שיינע מאָמענטן דאַרף מען אַלע מאָל „באַצאָלן‟ שפּעטער.

איר האָט מיך ניט געפֿרעגט אויב ס’איז כּדאַי צו גטן זיך. איר האָט מיך געפֿרעגט צי ס’איז משוגע אַז איר ווילט זיך גטן. דאָס איז אַ סימן אַז איר ווייסט שוין וואָס איר ווילט, און ס’איז מסתּמא דאָ אַ גוטע סיבה דערפֿאַר. האָט צוטרוי צו זיך אַליין און צו די אייגענע אינסטינקטן. אויב מעגלעך, קאָנצענטרירט זיך אויף דער פֿראַגע, ווי אַזוי זיך צו באַפֿרײַען פֿון דער באַציִונג אויף אַן אופֿן וואָס וועט דערמעגלעכן אַ זיכער, געזונט לעבן פֿאַר אײַך און פֿאַרן קינד. פֿאַרלירט ניט קיין כּוח אָדער צײַט אין ספֿקות וועגן דעם צי דאָס גטן זיך איז „באַרעכטיקט‟. קיין דרויסנדיקער מענטש האָט סײַ ווי ניט קיין רעכט דאָס צו פּסקענען, איז זאָרגט זיך ניט וועגן דעם וואָס אַנדערע וועלן טראַכטן.

זאָל זײַן מיט מזל. איך מיין אַז איר וועט זיך פֿילן אַ סך בעסער ווען איר וועט שוין מער ניט דאַרפֿן דורכלעבן די שלעכטע 3 פּראָצענט, אַפֿילו אויב די אַנדערע 97 פּראָצענט פֿון דײַנע מאָמענטן וועלן זײַן אַ ביסל עלנטער ווי פֿריִער.

אײַער,

בינטל־בליצבריווניצע