Yiddish with an Aleph

װי געפֿינט מען ליבע אַז יעדער האָט אַן אַנדער עצה?

How Do You Find Love When Everyone Has Different Advice?

פֿון יהושע כּהנא

  • Print
  • Share Share
Pixabay

אז מען לאזט זיך ארויס זוכן א מיידאלע, נו, טוט מען פארשידנס, מען טאפט אין דער פינסטער ביז מען דערטאפט זיך צו עפעס. דארף מען אבער אכט גיבן אז זי זאל נישט אנטרינען פון די הענט איידער וואס ווען. 

פרעגט מען די חברהלייט, די ווייסערס, אדער דערוואקסענע לייט מיט גרויסע אויגן ברעמער, מען ברויך דאך אן עצה און א פלייצע. טרעף איך מיר פלוצלינג דא שפרינגען אין צוויי וועלטן. פון איין זייט הער איך: אוי געוואלד, דאס איז דאס קריעת ים סוף, וויפיל פון די בעסטע און שענסטע קענען זיך נישט דערשלאגן צו עפעס!

כאפט מיר אן א פחד, ווערט מיר ענג אין די ביינער. עפעס א גלאק פון האפענונג קליגט אין מיר פארט, גיי איך בכל זאת צום מארקעט זען צי איך קען זיך עפעס איינהאנדלען. אפשר זענען פארט פארבליבן אתרוגים וואס די גוטע האבן אוועקגעווארפן. געפון איך עמיצין, א מויד, נו מישטיינס געזאגט, עפעס מאכט זיך. א קול אין מיר זאגט: „האלט זיך שטארק אן דערין, טאמער ווילסטו אמאל חתונה האבן, טאמער ווילסטו נישט שימלען אליין די רעשט פון דיינע יארן.‟

שפאציר איך מיט דאס מיידל. א באקאנטער מיינער, א שלאנקע מיט א שטרויענעם היטל. א חברה’מאן גייט פארביי, כאפט א בליק אויף מיר מיטן מויד, אזא קרומער בליק. שפעטער, באזידלט מיר שפאסיג צווישן מיר און אים: „ביסט אויפן קאפ געפאלן? הער, דו גייסט נישט פאר ווייניגער ווי אן איוואנקא קושנער, אדער א קעיט מאס.‘‘

„וואס? איך בין אכט און דרייסיג,‟ זאג איך. „א גרוש מיט פינף קינדער אונטער מיר, מיין עלסטער בענאק טוט באלד אן א טלית.‟ 

„אכט און דרייסיג, א נייער עלטער זיידע… הער, צי דיר אויס א פלייצע און קלויב דיר ווי א מלך. מוידן זאלן זיך פרייען אז דו קוקסט זיי אין די זייט אריין.‟

דער יעניגער איז פון דער אנדערער כיתה: פון די וואס כאפן א מיידל היינט און ווארפן זי פאר דעם צווייטן פרימארגן, ווי מען דזשאנגלירט מיט קוגעלעך. דא, לויט די חברהלייט בין איך דווקא דער קלויבער, און קלויבן דארף מען ווי א געשעפטסמאן.

ווערט דאך ליכטיג א וועלט, אלע פארקוועטשטע גלידער ווערן מיר לייכט ווי אן אדלער. עס עפענען זיך פלוצים מיינע אויגן צו א כוואליע פון מעגליכקייטן, ווי דער צדיק אין טורמע וועמען דער מלאך האט פלוצלינג געעפנט די אויגן, אים געמאכט זעהן דאס פריידיגע ליכטיגקייט פון די פארהוילענע פונעם געווענדליכן אויג, אזש דער צדיק האט גארנישט מער דערטראגן אזויפיל ליכטיגקייט.


די ערשטע גרופע טוט מיר אן אן אלטן שווערן בגד, א פאנצער ווי דער שילד פון א טשוכעפאכע (turtle), פארקוועטש מיין הארץ און נשמה, די צווייטע — אן אדרת פלאות, אַ צויבער־מאנטל, ווי דער ניסים’דיגער אדרת וואס אליהו האט געווארפן אלישע’ן, ווי דער בעל שמס גארטל ביים שפרייזן דעם טייך מיט זיין תלמיד. מיט זיי געשעט וואונדער, און מיט זיי איז דא אן אויסוואל צו אלעמען.

נו, גיי איך טאקע מיט דעם אדרת מיטן גארטל, לוסטיג און שלאנק, כאפן א מויד. אבער אוי געוואלד, ווי מאכט מען הגבה אויף צוויי ספרי תורות? איך קען זיך נישט דערקלויבן, איך ווער שוין בייז אויף די מוידן וואס באלעמוטשען, אהיים קום איך ווייטער מיט גארנישט. וואלט שוין ענדעשער זיך געוואלט גלייבן אז עס זענען קיין אויסוואהלן נישטא, זיך אוועקשטעלן מיטן ערשטן מיידל, זאגן, נו, אזוי געווען באשערט.


בלייבט מען צומישט, בלייבט מען אליינס, פאלט אראפ דער וואונדער מאנטל, קיין מיידל קוקט נישט אין מיין זייט אריין, און איך דערמאן זיך אין די שווארצע נבואות פון דער ערשטער כיתה, איי איי איי, ביז ווען דער חברה’מאן מיטן שטרויענעם היטל גייט מיר ווידער פארביי, ווארפט מיר ווידער דעם וואונדער גארטל.

שפירט זיך ווי אין די פאלקס מעשה מיט די צוויי זינדיגע ברידער אין טייך, האט זיי גאט געשטראפט, זיי אנגעהיצט דעם קוואל ביז בריענדיג, האבן די חוטאים תפילה געטון אז גאט זאל דעם טייך דערקילן, האט גאט דעם טייך געפרוירן, האבן די חוטאים געשריגן צו גאט עס צו דערהייצן.

וואס האב איך פון א גארטל, וואס האב איך פון אן אדרת אז דער בעל שם איז איבער די בערג געגאנגען, אז אליהו איז צום הימל געפלויגן? דערווייל קען איך מיטן אדרת שוועבן ווי א פאראשוט, אבער צו קיין ציל נישט דערגרייכן.


שריי איך ווייטער: עננו אלוהים עננו.