פֿאַר די וואָס לייענען וואָך־אײַן, וואָך־אויס דעם „עונג־שבת‟, איז ניט קיין סוד אַז איך בין אַ גרויסער אָנהענגער פֿון די ברידער לעמער — שלום און יעקבֿ. אויבן קען מען זען ווי יעקבֿ לעמער שטעלט פֿאָר אַבֿרהם זינגערס „מײַן זיידנס חלום‟ אויף אַ שבֿע ברכות אין וויליאַמסבורג.
אַחוץ זייערע גאָט־געבענטשטע שטימען צייכענען זיי זיך אויס מיט זייער ליבשאַפֿט און געטרײַשאַפֿט צום רעפּערטואַר פֿון די גרויסע חזנים פֿון אַמאָל. שלום לעמער האָט ווידער פּאָפּולאַריזירט די ווערק פֿון משה אוישער בײַם ייִנגערן דור אַמעריקאַנער חסידים און יעקבֿ לעמער האַלט אין איין אויפֿטרעטן מיט נײַע נוסחאָות פֿון אַלטע חזנות־שטיקלעך, וואָס מע הערט שוין 70 יאָר נישט.
די ברידער לעמער שטייען אָבער ניט אויף אַן אָרט. זיי גיבן שטענדיק צו עפּעס נײַס צו זייערע פֿאָרשטעלונגען און עקספּערימענטירן מיט נײַע פֿאָרמעס. אין זײַן צוזאַמענאַרבעט מיט פֿרענק לאָנדאָן, מײַקל ווינאָגראַד, בענדזשי פֿאָקס־ראָזען און נאָך אין דער קאַפּעליע „אַהבֿה רבה‟ הערט מען די השפּעות פֿון קלעזמער, דזשעז, ניגונים און אַנדערע סטילן, אַ דאַנק זײַן צוגאַנג וואָס איז סײַ טראַדיציאָנעל, סײַ נאָוואַטאָריש.
אָט שפּילט די קאַפּעליע „אַהבֿה רבה‟ בײַם „קענעדי־צענטער‟ אין וואַשינגטאָן.