די נאַכט ווען גאָלדע מאיר האָט גענעכטיקט אין מײַן בעט

The Night That Golda Meir Slept In My Bed

פֿון נאָרמאַ זאַלץ

SCROLL DOWN FOR ENGLISH

---

אין די 1930ער יאָרן האָט גאָלדע מאיר, וואָס האָט דעמאָלט געהייסן גאָלדע מאירסאָן, געדינט ווי אַ שליחטע פֿון דער „פּיאָנערן פֿרויען אָרגאַניזאַציע‟ אין אַמעריקע. איר אַרבעט איז געווען צו קלײַבן געלט פֿאַר פֿרויען און קינדער אין ארץ־ישׂראל.

אינעם יאָר 1931 האָט די אָרגאַניזאַציע אָפּגעהאַלטן איר יערלעכן באַנקעט בײַ אונדז אין באָפֿאַלאָ, ניו־יאָרק, און גאָלדע איז געקומען זיך באַטייליקן. כאָטש זי איז געווען אַן אָנגעזעענער גאַסט האָט מען געהאַלטן אַז ס׳איז אַן עבֿירה צו פּטרן געלט אויף אַ האָטעל (יעדע פּעני איז דאָך געווען טײַער!) האָט גאָלדע גענעכטיקט בײַ אונדז אין דער היים, און טאַקע אין מײַן בעט!

אין דער פֿרי ווען איך בין אויפֿגעשטאַנען און זי געזען, האָב איך זי געפֿרעגט: „וואָס זינגט מען דאָרט אין ישׂראל?‟ און זי האָט מיר געזונגען אַ נײַ לידל, „שורו הביטו וראו‟, לזכּרון די פּאָגראָמען אין 1928 ווען די אַראַבער האָבן פֿאַרברענט די פֿעלדער וואָס די חלוצים האָבן פֿאַרפֿלאַנצט. אינעם ליד זינגט מען אַז אַנשטאָט דעם רויטן פֿײַער וועט מען דאָרט אַ מאָל זען גרינע פֿעלדער. איך קען עס זינגען אַפֿילו הײַנט — יעדעס וואָרט.

נאָך דעם האָב איך געבעטן גאָלדען אָנשרײַבן עפּעס אין מײַן נײַ אויטאָגראַף־ביכעלע. האָט זי אויף ייִדיש אָנגעשריבן אַזוי:

שיינע גוטע נחמה,

ווער גרויס און שטאַרק און שליס זיך ענדלעך אָן אין דער אַרמיי פֿון אַרבעטנדע יוגנט, וועלכע בויט אַ היים פֿאַר דײַן פֿאָלק, און וויל דורך דעם מאַכן אונדזער וועלט גערעכטער און שענער. גיי אויף אַזאַ וועג אַז אויך דו זאָלסט זוכה זײַן אָנטייל צו נעמען אין דער אַרבעט.

גאָלדע מאירסאָן

דער בריוו הענגט עד־היום בײַ מיר אויף דער וואַנט, אין איינעם מיט אַ פֿאָטאָגראַפֿיע פֿון מײַן מאַמע, ראָזע האָפֿמאַן; מײַן פֿאָטער, מאָריס האָפֿמאַן, און גאָלדען.

---

ווילט איר אונדז דערציילן וועגן אײַערס אַ ירושה־זאַך? שיקט אַ באַשרײַבונג אויף ייִדיש אָדער ענגליש, מיט אַ פֿאָטאָגראַפֿיע דערפֿון, אויף דעם ווײַטערדיקן אַדרעס, מיטן וואָרט Heirlooms אין דער טעמע־שורה: schaechter@forward.com

---

The Night That Golda Meir Slept In My Bed

by Norma Salz

In the 1930’s, Golda Meir, then known as Golda Meyerson, worked on a mission for Pioneer Women in Israel in the US, collecting funds for women and children in Palestine.

In 1931, the organization held its annual fundraising dinner in Buffalo, NY and Golda came to take part. Although she was an honored guest, the organization felt that it would have been a waste of money for her to go to a hotel (every penny counted!) so she stayed at our house and actually slept in my bed!

In the morning, I asked her: “What are they singing in Israel now?” I belonged to the Poale Zion youth movement and we sang and danced all the time.

She smiled and sang the song, Shuru Hebitu U-re’oo, then explained that it was written to remember the pogroms of 1928 when the Arabs burnt the fields that were planted by the Halutsim, the pioneers. The song says that someday, instead of red fires, we’ll see green fields there. I still remember the lyrics.

Afterwards, I asked Golda to write something in my new autograph book and she wrote me this message in Yiddish:

My dear Nekhome,

May you grow strong and healthy and in time, join the army of young people working to build a home for your people and through this make our world fairer and better. Go on this path so that you too will merit to take part in this cause.

Golda Meyerson

5/12/31

The letter hangs on my wall till this day, along with the photograph of my parents, Rose and Morris Hoffman, and Golda herself.

---

Want to tell us about your family heirloom? Send a description in Yiddish or English along with a photograph to schaechter@forward.com, subject line “Heirloom.”