No Place Like Home
September 4, 2013, 10:29am

צו מײַנע אָדער זײַנע עלטערן?

To My Parents, or His?

פֿון סימי ליכטמאַן (Forward)

  • Print
  • Share Share
CLAUDIO PAPAPIETRO
סימי און דזשערעמי פּרוּוון באַזוכן בײדע משפּחות גלײַך

כּמעט יעדע וואָך דאַרפֿן די ערשט־חתונה־געהאַטע פֿרומע פּאָרפֿעלקער, באַשליסן, צי זיי זאָלן פֿאַרברענגען שבת בײַ אירע עלטערן, צי בײַ זײַנע. דײַנע אייגענע טאַטע־מאַמע, וועלכע האָבן דיך דערצויגן במשך פֿון בערך אַכצן יאָר, האָבן שוין, אַ פּנים, פֿאַרגעסן וויפֿל דו פֿלעגסט זיי גיין אויף די נערוון, און לעכצן איצט נאָך דײַן וויזיט — צי אויף שבת, יום־טובֿ, צי אַפֿילו אין אַ מיטוואָך אויף אַ וועטשערע. דערפֿאַר דאַרפֿן מײַן מאַן, דזשערעמי, און איך שפּילן אַ כּסדרדיקע שפּיל פֿון ראַטירנדיקע שבתים: עטלעכע מאָל בײַ זיך אין דער היים; איין מאָל בײַ מײַנע טאַטע־מאַמע און איין מאָל בײַ מײַן שווער־און־שוויגער.

נעכטן האָבן מיר זיך אומגעקערט פֿון אַ שבת בײַ מײַנע עלטערן. דאָס אָנקומען אַהין איז נישט גרינג: צוויי שעה פֿאָרן אין אויטאָ, און נאָך לענגער אויב אויפֿן שאָסיי איז פֿאַראַן אַ שווער געפֿאָר. און דער גרעסטער חסרון: כ׳דאַרף פֿאַרלאָזן די באַקוועמלעכקייט פֿון מײַן אייגענעם בעט. אָבער אַז איך בין שוין דאָרט, האָב איך הנאה פֿון דער לעבעדיקער, געזעלשאַפֿטלעכער אַטמאָספֿער פֿון אַ משפּחה — אַ געלעגנהייט צו עסן היימישע מאכלים, וואָס איך האָב נישט געדאַרפֿט צוגרייטן (אָדער אַליין אויפֿראַמען נאָך דעם). אין תּוך טוישן מיר אויס דעם לוקסוס פֿון אונדזער אייגענער שטילער שטוב אויף דעם פֿריילעכן רעש פֿון פֿאַרברענגען מיט דער משפּחה.

אמת, דאָס באַזוכן די עלטערן קאָן אויך אַרויסרופֿן אַ געוויסע שפּאַנונג. ווען אַ קינד פֿאָרט אַוועק אין קאָלעדזש, איז אים שווער אַהיימצופֿאָרן צו די עלטערן אין די סוף־וואָכן, ווײַל ס׳האָט געמיינט, אַז ער וועט נישט קענען פֿאַרברענגען מיט פֿרײַנד. נאָך דער חתונה איז דער דרוק צוויי מאָל אַזוי שטאַרקער. איין גרופּע עלטערן טענהט: „מיר זעען אײַך קיין מאָל נישט!‟, מוזן מיר זיי ענטפֿערן: „נו, מיר זעען אויך זעלטן די אַנדערע עלטערן!‟ — גלײַך ווי ס׳וואָלט געווען אַ פֿאַרמעסט.

במשך פֿון אַ וואָך־לאַנגן יום־טובֿ, קאָנען מיר פֿאַרברענגען די ערשטע צוויי טעג יום־טובֿ בײַ איין משפּחה, און די לעצטע צוויי — בײַ דער צווייטער. אָבער וואָס טוט מען שבֿועות, וואָס איז בלויז צוויי טעג לאַנג, אָן אַ מעגלעכקייט צו פֿאָרן פֿון איין משפּחה צו דער צווייטער? ווען איך קום צו גאַסט צו די עלטערן, פֿיל איך זיך ווידער ווי אַ קינד. מיר אַמפּערן זיך ווידער מיט די שוועסטער און ברידער. מיר ווערן ברוגז איבער קלייניקייטן. זעענדיק די שלאָפֿצימערן פֿון אונדזערע קינדער־יאָרן רופֿט עס בײַ אונדז, אַ פּנים, אַרויס אַ קינדערישן אויפֿפֿיר. פֿון דער צווייטער זײַט, איז אַ מחיה ווידער צו זײַן אַרומגערינגלט מיט ליבשאַפֿט, נישט געקוקט אויף די פֿון־צײַט־צו־צײַטיקע רײַבענישן. בײַ טאַטע־מאַמע געפֿינסטו אַ מקום־מיקלט פֿון דער וועלט — אַפֿילו אויב ס׳איז בלויז אויפֿן סוף־וואָך.


Back to נײַעס פֿאַר בני־בית