צי קען מען זיך קאָנצענטרירן אויף מער װי איין געביט אין לעבן?

A Bintl Blitsbriv: Can't I Have Multiple Priorities in Life?

שיקט אײַערע שאלות צו: bintlblitsbriv@forward.com

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

איך האָב הײַנט גערעדט מיט אַ חבֿרטע וועגן דעם געדאַנק אַז יעדער מענטש קען מצליח זײַן אין לעבן אויף בלויז איין געביט, אָבער פֿון דער צווייטער זײַט איז דאָ אַ געװיסער דרוק אַז יעדער איינער דאַרף מצליח זײַן אין אַלע געביטן פֿון לעבן. צי מוז איך באמת אויסקלײַבן נאָר איין פּריאָריטעט אין לעבן, און זיך אָפּזאָגן פֿון אַנדערע אַקטיוויטעטן (אָדער לייגן ווייניק אַכט אויף זיי), כּדי מצליח צו זײַן אויף דעם געביט וואָס איז בײַ מיר דאָס סאַמע וויכטיקסטע?

אַ דאַנק,

אַ מענטש מיט מער ווי איין פּריאָריטעט

טײַערע פֿיל־פּריאָריטעטישע,

וועגן דער דאָזיקער פֿראַגע טראַכט איך אָפֿט, אייגנטלעך. איך בין אַליין אַ מענטש וואָס פֿאַרנעמט זיך מיט אַ סך פֿאַרשיידענע אַקטיוויטעטן, און פֿון מאָל צו מאָל זאָגט מיר עמעצער אַז איך וועל מיט דער צײַט מוזן אויסקלײַבן, אויב איך וויל עפּעס אַ מאָל אויפֿטאָן אין מײַן לעבן.

פֿון איין זײַט איז מסתּמא אמת אַז איך וואָלט געקענט אויפֿטאָן מער ווען איך וואָלט זיך קאָנצענטרירט אויף נאָר איין געביט. פֿון דער צווייטער זײַט, האַלט איך אַז אין אַזאַ פֿאַל וואָלט מײַן אַרבעט פּשוט אויפֿגעהערט מיך צו פֿאַראינטערעסירן, ווײַל מײַן שעפֿערישקייט שטאַמט פֿון דעם אַז איך פֿאַרבינד פֿאַרשיידענע געביטן מיטאַנאַנד, איך צי באַגײַסטערונג פֿון איינעם אויפֿן צווייטן, און בכלל שעפּ איך ענערגיע פֿון דעם וואָס איך טו פֿאַרשיידענע זאַכן און מוז ניט אַ גאַנצן טאָג בלײַבן אויף איין אָרט.

איך רעד דאָ וועגן דער אַרבעט, אָבער איך מיין אַז דער ענטפֿער איז דער זעלבער וואָס שײך אַנדערע געביטן פֿון לעבן. טאַקע צוליב דעם רעדט מען אַזוי פֿיל אין אונדזערע צײַטן וועגן באַלאַנס – ד”ה, מיר אַרבעטן בעסער ווען מיר לייגן אויך אַכט אויף געביטן פֿון לעבן אַחוץ דער אַרבעט, און אונדזערע באַציִונגען, משפּחה, און אַנדערע געביטן פֿון לעבן זענען אָפֿט מאָל געזינטער און באַפֿרידיקנדיקער ווען מיר אַרבעטן אויף אַ געביט וואָס איז אונדז וויכטיק (ווײַל דאָס איז אַװדאי אויך זײער װיכטיק!).

איז, ניין, איך בין ניט מסכּים מיט דער טעאָריע אַז יעדער איינער פֿון אונדז מוז אויסקלײַבן נאָר איין פּריאָריטעט אין לעבן. ס׳איז טאַקע אמת אַז מע פֿילט אַ דרוק מצליח צו זײַן אויף אַלע געביטן, און דאָס איז אַ שאָד, ווײַל “הצלחה” פֿון אַ דרויסנדיקן קוקווינקל דאַרף ניט זײַן דער ציל. דאָס לעבן איז ניט קיין טעאַטער־פֿאָרשטעלונג (אַפֿילו הײַנט אין דער פֿייסבוך־תּקופֿה), און עס דאַרף ניט אויסזען שיין בײַ יעדן צוקוקער. בעסער איז צו זײַן געטרײַ די אייגענע פּריאָריטעטן. און ווער עס פּרוּווט אײַך זאָגן וואָס איר וואָלט געדאַרפֿט טאָן און אַז איר וואָלט עס געדאַרפֿט טאָן נאָך בעסער — נו, פֿײַפֿט זיך אויס אויף זיי.

בלויז איר האָט דאָס רעכט צו באַשליסן וואָס צו טאָן אין לעבן! געניסט פֿון דער אויטאָנאָמיע כּל־זמן עס לאָזט זיך.

אײַער,

בינטל־בליצבריווניצע

טײַערע בינטל־בליצבריווניצע,

מײַן חבֿר וויל באַזוכן די שטאָט וווּ איך וווין און אײַנשטיין בײַ מיר אין דער דירה. די בעל־הביתטע (וואָס וווינט אויך אין דער דירה) האָט געזאָגט אַז ער טאָר ניט אײַנשטיין בײַ אונדז מער ווי פֿינף טעג, אָבער ער קומט אויף צוויי וואָכן, האָבן מיר געדונגען אַ צימער אין אַן אַכסניה אויף די איבעריקע נײַן טעג. מײַן חבֿר זאָגט אַז איך וואָלט געדאַרפֿט דעם חודש בעטן אַ הנחה פֿונעם דירה־געלט, אַזוי ווי מײַן בעל־הביתטע פֿאַרטרײַבט מיך פֿון מײַן צימער אויף נײַן טעג צוליב זײַן באַזוך. איך האָב אָבער ניט קיין כּוח זיך צו קריגן מיט איר וועגן געלט, האָב איך פּשוט באַצאָלט די גאַנצע סומע ווי געוויינטלעך. איצט איז מײַן חבֿר אין כּעס אויף מיר, פֿאַר וואָס איך פֿאָדער ניט בײַ אַנדערע מענטשן וואָס ס׳קומט מיר. ווי מיינט איר?

אַ דאַנק,

צי בין איך טאַקע אַ שוואַכינקע?

טײַערע ניט־אַזאַ־שוואַכינקע,

איך מיין אַז אײַער חבֿרס קוקווינקל איז אַ ביסל קרום אין דעם פֿאַל. אײַער בעל־הביתטע האָט אויך אַ רעכט אויף אַן אייגענער מיינונג וועגן ווי לאַנג אַ געסט זאָל בלײַבן אין אַ בשותּפֿותדיקער דירה, און אויב זי האַלט אײַער צימער פֿאַר אײַך דעם גאַנצן חודש, צי איר שלאָפֿט דערינען צי נישט, האָט זי אויך דאָס רעכט צו בעטן דאָס חודשלעכע דירה־געלט ווי געוויינטלעך. איך פֿיל זיך אַ ביסל אומרויִק וועגן דעם אַז אײַער חבֿר האָט אײַך איבערגעצײַגט אַז איר זײַט דאָ די פּראָבלעם, ווי איר וואָלט געווען צו שוואַך אין אײַערע משׂא־מתּנס מיט אַנדערע מענטשן. צי ווייסט ער אַז ער קען אַ מאָל זײַן אומגערעכט וועגן עפּעס? אָדער אַפֿילו אויב ער איז טעאָרעטיש גערעכט, צי פֿאַרשטייט ער אַז אײַער באַציִונג מיט אײַער בעל־הביתטע איז אין אײַער רשות, ניט אין זײַנעם, און אַז איר האָט די פֿרײַהייט צו פֿירן די דאָזיקע באַציִונג ווי איר ווילט, אַפֿילו אויב ער איז ניט מסכּים מיט אַלע אײַערע באַשלוסן? גיט אַ טראַכט וועגן די דאָזיקע פֿראַגעס.

אַגבֿ, ס’איז אַ ביסל איראָניש װאָס ער מוסרט אײַך אַז איר האָט אַ „צו שוואַכן ווילן‟, אָבער אין דער זעלבער צײַט װיל ער אַז איר זאָלט טאָן וואָס ער הייסט.

זײַט ממשיך מיט אײַערע גוטע באַשלוסן וועגן ווי זיך צו פֿירן מיט מענטשן, אַפֿילו ווען דאָס געפֿעלט ניט אײַער חבֿר.

אײַער,

בינטל־בליצבריווניצע