Boris Sandler

קאַטאַלאָנער ציקל: די ביטערקייט פֿון צײַט דער הימל קריגט

Catalan Cycle: The Skies Receive the Bitterness of Tears

פֿון באָריס סאַנדלער

  • Print
  • Share Share

קאָליור — כּל־אור

די מאָלערס האָבן דאָ געזוכט דעם סוד,
דעם געטלעכן געמיש פֿון לופֿט און ליכט;
פֿון ציגל רויט אויף דעכער פֿלאַכע ברען,
די גראָ פֿון שטיין פֿאַראייביקטער גערעם…
און אויף כּל־אור דעם נאָמען איך פֿאַרריכט
און ס’ענטפֿערט מיר דאָס בלאָ פֿון וואַסער־ראָד.


קאַדאַקעס

צערבער געהיט האָט פּירינעער פֿלי
צו שפּאַניע דעם פֿאַרדרייטן סערפּאַנטין —
קיין קאַדאַקעס געפֿירט האָט אונדז דער וועג.
אויף שפּיץ פֿון וואָנצע זײַנער אָנגעשטעקט
די שאַרף פֿון אויג און פּענדזל־גיליאָטין,
האָט דאָרט צעשמאָלצן רוים און צײַט דאַלי.


צווישן הימל און ים

דאָס בלאָ די ווײַסע שיפֿלעך האָט פֿאַרוויגט
אין חלום מיטל־ימישן געוועב,
און אויף די אַרפֿעס האָט געשפּילט דער ווינט
ניגונים, וואָס די תּקופֿה פֿלעכט און בינדט;
גערוך פֿון אָליוועס אין לופֿטן שוועבט —
די ביטערקייט פֿון צײַט דער הימל קריגט.


דער גײַסט פֿון גאַודי

אין האַרץ פֿון קאַטאַלאָנישן קאַטויל,
די שטאָט פֿון באַרס געציילט איר יאָרנגאַנג;
און אָנגעפֿילט דעם רוים מיט בנין־בוי
דער בורא, וואָס געפֿירט מיט האַנט גענוי
פֿון אַרכיטעקט דעם שאַפֿער — פֿלינק־און־פֿראַנק.
גאַודיס גײַסט דאָרט באָדט זיך אין דעם טוי.


סאַלאַמאַנדראַ

די סאַלאַמאַנדראַ אינעם גועל־פּאַרק
באַדעקט מיט שפּליטערס פֿונעם רעגן־בויגן,
געדריקט די וועלט, פֿאַררײַסנדיק דעם שפּיץ.
די אַקס פֿון דר’ערד פֿאַרזשאַווערט האָט געקריצט,
נאָר נישט קיין ריר, קיין פּינטל מיט אַן אויג —
איר אייביקייט די בריאה האָט געפּאַקט.


באַרסעלאָנאַ — בר־של־יונה

אין אַלטן בוך, געפֿונען אין מאַדריד,
געשריבן נאָך אין צײַטן פֿון ספֿרד,
גערופֿן באַרסעלאָנאַ האָט מען גראַד,
די שטאָט פֿון בר־של־יונה, גוטער ייִד.

די יאָרן בלאָנדזשען, ווי אין הינער־פּלעט,
און צלמים רײַסן זיך אין הימל הויך —
אַוועק די ייִדן פֿון ספֿרד, ווי רויך…
באַזעצן עס די זין פֿון מאַהאָמעד.


בײַם טעמפּל Sagrada familia

געריסן זיך מיט שפּיצן־קרוין צום בלאָ פֿון הימל
דער טעמפּל פֿון ישו־הנוצריס הויזגעזינד.
דעם גאָט מיט שטיין און פּראַכט געזונגען „הללויה‟ —
געפֿלעכט פֿון לויבגעזאַנג מיט דורותדיקער זינד.

און איך צום נע־ונד אַן אייביקן פֿאַרמישפּט,
געבליבן שטיין, פֿאַרשטעלט דעם קאָפּ פֿון זון מיט האַנט,
געזוכט אין בלאָ, אין שײַן פֿון גלאַנץ דעם ייִחוס־צלם,
און אַ פֿאַרבלענדטער אָנגעשפּאַרט זיך אין אַ וואַנט.

אַ וואַנט אַן איינציקע — דאָס אַלץ וואָס ס‘איז פֿאַרבליבן
דעם פֿאָלק פֿאַרטריבענעם, געיאָגט פֿון אָרט צון אָרט…
פֿאַרמאָגט עס נישט קיין וואָלקן־קראַצערדיקע טעמפּלען,
עס טראָגט דערפֿאַר דעם צאַפּל פֿון דעם בראשית־וואָרט.