אַלע מאַלפּעס האָבן הויך געשריגן און זײַנען אַרויסגעשפּרונגען פֿון שטײַג. יאַנקעלע האָט שטאַרק מורא געהאַט און האָט מיט די הענט צוגעדעקט(1 די אויגן. ער איז געווען אַזוי פֿאַררחידושט,(2 אַז ער האָט נישט באַמערקט, ווי דאָס קלענסטע מאַלפּעלע איז אַרײַנגעשפּרונגען צו אים אין קעשענע, כּדי צו עסן די באַנאַנע, וואָס ער האָט דאָרט באַהאַלטן.(3
דאָס גערודער(4 האָט באַלד געבראַכט אַלע אַרבעטער אַרײַן אין מאַלפּע-הויז צום אָפֿענעם שטײַג. ווען זיי האָבן פֿאַרשטאַנען, אַז די מאַלפּעס זײַנען באַפֿרײַט געוואָרן, האָבן אַלע אַרבעטער אָנגעהויבן אַרומלויפֿן ווי משוגעים. אַזוינס(5 האָט נאָך קיין מאָל נישט פּאַסירט און מע האָט נישט געוווּסט וואָס צו טאָן. אָבער ווײַל יאַנקעלע איז געווען זייער אַ קליינער, האָט ער געקענט זיך באַהאַלטן ביז אַלע אַרבעטער זײַנען פֿון בנין אַרויסגעלאָפֿן כאַפּן די מאַלפּעס.
אין דער גאַנצער „זו‟ האָט געקאָכט ווי אויף אַ יריד.(6 יאַנקעלע האָט געקענט אַרויסקריכן(7 פֿון דאָרט און קיינער האָט אים נישט דערזען. ווען ער איז אַרויס אין גאַס, האָט ער זיך אַוועקגעזעצט טראַכטן וואָס צו טאָן. ער איז געווען שטאַרק הונגעריק און ער האָט זיך דערמאָנט, אַז ער האָט נאָך די באַנאַנע בײַ זיך אין קעשענע. אָבער ווען ער האָט אַרײַנגעלייגט די האַנט, האָט ער דערפֿילט נישט די באַנאַנע, נאָר דאָס מאַלפּעלע! מיט איין שפּרונג האָט דאָס מאַלפּעלע אַרויפֿגעקלעטערט(8 אויף יאַנקעלעס פּלייצע.
יאַנקעלע האָט זיך שטאַרג דערפֿרייט. דאָס מאַלפּעלע האָט געקוקט אויף אים מיט קלוגע אויגן. אָבער ווי אַזוי קען ער צוריקגיין אין חדר מיט אַ מאַלפּעלע?
* * *
פֿאַקטיש שלאָפֿט יאַנקעלע אויף אַ באַנק לעבן דער „זו‟. אָבער אין חלום זעט ער, ווי די הימלען עפֿענען זיך, און די זון שײַנט אויף די ווײַסע וואָלקנס איבער די שוואַרצע בערג לעבן דעם גרינעם וואַלד און דעם ברוינעם טאָל,(9 וווּ די מענטשן וווינען, אַזוי קליין פֿון דער ווײַטנס, אַז זיי זעען אויס ווי מוראַשקעס.(10 אינעם שטעטל פֿון די מענטשן שטייט אַן אַלט הויז און אינעם הויז ליגט אַ בעט און דאָרט שלאָפֿט יאַנקעלע אַליין מיט פֿאַרמאַכטע אויגן. ביז אין זײַנע אויערן קלינגט אַ בת־קול,(11 הויך ווי די בערג און טיף ווי דער ים:
„יאַנקעלע, דער סוף פֿון אַלע לײַבער(12 איז געקומען, ווײַל די ערד איז פֿול מיט אומרעכט דורך זיי; און זע, איך ברענג זיי אום(13 מיט דער ערד. מאַך דיר אַ תּבֿה(14 פֿון האָלץ; אין קאַמערן(15 זאָלסטו מאַכן די תּבֿה, און זאָלסט זי אויספּעכן(16 פֿון אינעווייניק און פֿון אויסנווייניק מיט פּעך‟.(17
דאָס בת־קול גיט נאָך אינסטרוקציעס, וואָס יאַנקעלע פֿאַרשטייט ניט אין גאַנצן.
„און איך ברענג אַ מבול(18 וואַסער אויף דער ערד, אומצוברענגען יעדעס לײַב וואָס אין אים איז דאָ אַן אָטעם פֿון לעבן, פֿון אונטערן הימל; אַלץ וואָס אויף דער ערד וועט אומקומען‟.
יאַנקעלע וויל עפּעס זאָגן, אָבער ער געפֿינט ניט די ווערטער.
„פֿון אַלץ וואָס לעבט, פֿון אַלע לײַבער, זאָלסטו אַרײַנברענגען צו צוויי פֿון יעדן אין דער תּבֿה, אויף צו דערהאַלטן בײַם לעבן(19 מיט דיר; אַ זכר(20 און אַ נקבֿה(21 זאָלן זיי זײַן. פֿון די פֿויגלען לויט זייערע מינים, און פֿון די בהמות לויט זייערע מינים, און…‟
דאָס בת־קול רעדט ווײַטער, אָבער יאַנקעלע הערט זיך נישט צו. ער זעט שוין די קעפּ פֿון די זשיראַפֿן, וואָס שטעקן אַרויס איבער די ביימער, און די גרויסע אויערן און די לאַנגע נעזער פֿון די העלפֿאַנדן, ווי זיי קומען אַרויס פֿון וואַלד. נאָך זיי קומען אויך די לייבן און די טיגערס און די פֿלאַמינגאָס און די פּאַנדאַס און אַלע אַנדערע חיות, וואָס יאַנקעלע ווייסט נישט זייערע נעמען. אָט שטייט ער אויף אַ גרויסן שטיין מיט אַ שטעקן(22 אין דער האַנט און ער רופֿט צו זיי:
„גייט אַרײַן אין דער תּבֿה, מײַנע ליבע חיות! עס קומט באַלד דער מבול און דער אייבערשטער וועט פֿאַרפֿלייצן(23 די וועלט!‟
שטום(24 און פּאַמעלעך גייען זיי דורכן גרויסן טויער פֿון דער תּבֿה, און אין דרויסן הייבט זיך אָן אַ רעגנדל. דער ווינט בלאָזט דורך יאַנקעלעס האָר און די וואָלקנס ווערן שווער און פֿינצטער. עס בליצט און דונערט פֿון דער ווײַטנס און די שוואַרצע בערג ווערן גרעסער און שוואַרצער.
אויף די וועגן ווערט אַ בלאָטע און די מענטשן פֿון שטעטל קומען אַרויס און קוקן אויפֿן בייז־וווּנדער(25 — יאַנקעלעס תּבֿה. די לעצטע חיות, די היפּאָפּאָטאַמען,(26 פֿירט ער אַרײַן דורכן טויער, ווען דאָס וואַסער פּליושקעט(27 שוין אונטער די פֿיס.
אָבער איידער ער פֿאַרמאַכט די טירן, גיט יאַנקעלע אַ לעצטן קוק אין דרויסן און ער זעט צווישן די מענטשן, וואָס שטייען בײַ דער זײַט — זײַן מלמד. דער אַלטער מלמד קוקט אויף אים מיט די זעלבע בייזע אויגן ווי אַלע מאָל, אַזוי צו זאָגן: „איך וועל דיר שוין ווײַזן, ווי מען שטראָפֿט אַ ייִנגל, וואָס אַנטלויפֿט פֿון חדר!‟ די ווײַסע באָרד און דאָס שוואַרצע היטל זײַנס זײַנען שוין דורכגענעצט(28 מיט וואַסער, און יאַנקעלע ציטערט פֿאַר שרעק.
* * *
טײַערע סטודענטן,
וואָס זאָל יאַנקעלע טאָן? זאָל ער ראַטעווען זײַן מלמד פֿונעם מבול, אָדער אים לאָזן דערקרונקען ווערן(29 צוזאַמען מיט דער גאַנצער וועלט? זײַט אַזוי גוט און שיקט אונדז אײַערע עצות און געדאַנקען אויפֿן אַדרעס:
1) צודעקן — cover
2) פֿאַרחידושן [farkhídeshn] — surprise
3) באַהאַלטן — hide
4) גערודער (דאָס) — commotion
5) אַזוינס — something like that
6) קאָכן ווי אויף אַ יריד [yaríd] — lit. “cook like at a fair” – be a commotion, pandemonium
7) אַרויסקריכן — crawl out
8) אַרויפֿקלעטערן — climb up
9) טאָל (דער) — valley
10) מוראַשקע (די) — ant
11) בת־קול (דאָס) [báskol] — voice from heaven
12) לײַב (דאָס) — body
13) אומברענגען — kill
14) תּבֿה (די) [téyve] — ark
15) קאַמער (די) — room
16) אויספּּעכן — coat with tar/pitch
17) פּעך (דאָס) — tar/pitch
18) מבול (דער) [mabl] — flood, deluge
19) דערהאַלטן בײַם לעבן — to keep alive
20) זכר (דער) [zókher] — male
21) נקבֿה (די) [nekéyve] — female
22) שטעקן (דער) — stick
23) פֿאַרפֿלייצן — flood
24) שטום — silent
25) בייז־וווּנדער (דאָס) — amazing sight
26) היפּאָפּאָטאַם (דער) — hippopotamus
27) פּליושקען — splash
28) דורכגענעצט — soaked
29) דערטרונקען ווערן — drown
The Yiddish Daily Forward welcomes reader comments in order to promote thoughtful discussion on issues of importance to the Jewish community. In the interest of maintaining a civil forum, The Yiddish Daily Forwardrequires that all commenters be appropriately respectful toward our writers, other commenters and the subjects of the articles. Vigorous debate and reasoned critique are welcome; name-calling and personal invective are not. While we generally do not seek to edit or actively moderate comments, our spam filter prevents most links and certain key words from being posted and The Yiddish Daily Forward reserves the right to remove comments for any reason.