פֿון ה. לײװיק
אַ ייִדישער קינסטלער, ב. רעדער, האָט גענומען אַן אַלט פֿאָטאָגראַפֿיש בילד פֿון מײַן טאַטן און פֿאַרװאַנדלט עס אין אַ האָלצשניט־געשטאַלט, און װי שאַרף, אין שװאַרץ און װײַס, ס׳איז אַרױסגעקומען דעם טאַטנס פּנים, איז נאָך שאַרפֿער אַרױסגעקומען דעם טאַטנס האַנט. די רעכטע האַנט, לאַנג, דאַר, בלענדנדיק. אַלע פֿינגער, אַ חוץ דעם אָנװײַז־פֿינגער, אונטערגעבױגן. דער אָנװײַז־פֿינגער אָבער אױסגעצױגן. לענגער נאָך װי נאַטירלעך. די גאַנצע האַנט ציט זיך אַראָפּ, אַזױ װי עס װאָלט איר געװען שװער צו האַלטן זיך, צו עקזיסטירן. זי װאָלט ערגעץ אַראָפּגעזונקען, צי זי ראַנגלט זיך און װיל ניט אַרונטערפֿאַלן. זי האַלט זיך האַלב אונטערגעשפּאַרט, האַלב אין לופֿטן. זי איז שאַרף אין איר װײַסקײט, אין איר בלענדיקײט. דער אָנװײַז־פֿינגער, ניט געקוקט אױף גאָר זײַן לענג, איז ניט דראָענדיק, ניט באַפֿעלעריש. ער איז גאָר פֿול מיט צער. פֿון דער גאַנצער טונקלקײט טײלט זיך אױס דעם טאַטנס האַנט װי אַ װעלט פֿאַר זיך אַלײן. איך װאָלט שיעור ניט געזאָגט, אַז זי טײלט זיך אױס װי גאָטס האַנט.
Read More