Boris Sandler

דער טעם פֿון מײַן מאַמעס מילעך

The flavor of my mother‘s milk

פֿון באָריס סאַנדלער

  • Print
  • Share Share

דער טעם פֿון מײַן מאַמעס מילעך

מײַן מאַמע איז שולדיק, וואָס ייִדיש, איר לשון,
האָט זי מיט איר מילך אין מויל מיר געשפּריצט.
כ‘האָב קעגנגעשטעלט זיך, געדרייט מיטן צינגל,
מיט פֿיסלעך געבריקעט, געריסן דאָס קול…
ס‘האָט גאָרנישט געהאָלפֿן — די מילך דער מאַמעס
אין בלוט ס‘איז אַרײַן, און מיט בלוט זיך צעמישט.
זינט דעמאָלט איך לעב, אַ פֿאַרסמטער מיט ייִדיש,
אַ סם, וואָס קיין שום אַנטידאָט איז נישטאָ.
עס העלפֿן נישט פּילן, קיין שום וויטאַמינען —
אַזאַ מין ירושה געהאַט אָפּגעשפּאָרט.
אַ ייִד איז געוווינט דאָך אין צרות אויך זוכן
אַ טראָפּנדל נחת, דערקוויקן דאָס האַרץ.
גענוג, לאָזט זיך אויס, איז אַ טראָפּנדל ייִדיש
צעשמעלצן דעם אומעט פֿון נעכטיקע טעג.
אין אָדערן מײַנע עס קלאַפּט און עס טראָגט מיך
אויף סטעזשקעס פֿאַרדרייטע דאָס האַרבע געמיש.
דער הײַנט איז דאָך טויב אָדער מאַכט זיך נישט וויסן:
ווער דאַרף דען הײַנט ייִדיש — אין מוח אַ שלאַק!
מײַן מאַמע איז שולדיק, און איך בין דער אָפּקום,
איך בריקע זיך ווידער, איך שרײַ אויף אַ קול…
ווי נאָר כ‘גיב אַ דריי מיט מײַן זינדיקן צינגל,
אויף ליפּן איך פֿיל פֿון איר מילעך דעם טעם.

מאַרץ, 2015


סילועט

כ‘האָב אָנגעטאַפּט מיט פֿינגער־שפּיצן קאַלטע
דורך צײַטן־שיכטן, צאַפּלדיק אַנטציקט,
דעם סילועט אויף זאַמד, ערשט אָנגעצייכנט,
דער קאָנטור איז נאָך בולט־דין און פֿריש.
די זון פֿאַרשטעלט האָב איך מיט שאָטן מײַנעם,
צעשפּרייט געבליבן, ווי אַ חופּה־דעק,
נישט אָטעמען, קיין ווינטל נישט דערלאָזן,
דעם געטלעכן צעשטערן סילועט.
אַ שומר בין איך פֿון אַן אַנדער תּקופֿה
בײַם טויער פֿון דער אייביקייט איך שטיי,
און צייל די רגעס, אײַנגעפּרעסט אין דורות,
דער דויער פֿון אַ דור איז דאָך נישט מער.
ווי שטערן אינעם ים פֿאַרלירט דער הימל,
ס‘גייט אויס דאָס זאַמד אין זייגער פֿון דער צײַט,
און בלויז אין האַרצן בלײַבט, ווי אין אַ גניזה,
דער אויסגעבענקטער ליבער סילועט.

אַפּריל, 2015


* * *

לכּבֿוד יעווגעני קיסין
דער מעטראָנאָם האָט האַרט און פֿעסט
די צײַט געציילט, געפּרעסט פֿון רגעס,
און ס‘האָט געדאַכט, קיין שום פֿאַרמעסט
מסוגל נישט דעם גאַנג אָפּשטעלן.
פֿאַר וואָס זשע, ווען איך הער דעם קלאַנג
אַ פֿלי אַרויס פֿון פֿינגער זײַנע,
פֿאַרגעס איך אין דער צײַט און רוים,
און ווער אין קלאַנג אַליין פֿאַרוואַנדלט?
צי דויערט דער צונויפֿשמעלץ לאַנג, צי בלויז
אַ ציטער בלײַבט אין לײַב,
אַרויסגעוואָרפֿן אויפֿן ראַנד פֿון ברעג
פֿון אײַנגעשטילטער כוואַליע.
צי ס‘האָט אַ ווירבל מיך פֿאַרדרייט
אין זײַן אומזיניקער פֿאַנטאַזיע…
דער פֿויגל שוואַרצער, דער „סטאַנוויי‟,
זײַן פֿליגל אין עקסטאַז פֿאַרריסן,
אַנטבלויזט די פֿרייד און דעם געוויין,
אויף סטרונעס אָנגעצויגן דינע;
איך פֿלי נאָך אים, איך בין זײַן צווייטער
פֿליגל צו האַלטן דעם באַלאַנס —
אַבי דעם אָטעם נישט פֿאַרלירן
אין קאָפּ־פֿאַרדרייענדיקן טאַנץ…
נאָר פּלוצעם גיט אַ זעץ אַ דונער,
צעשטערט מײַן טורעם אויפֿן זאַמד.
כ‘בין ווידער אינעם זאַל, אין שטורעם —
דער לוין פֿאַרדינטער פֿון המון.
און ער, אַ פּשוטער בן־אָדם,
געפֿאַלן פֿונעם מלאכס נעסט,
געשטאַנען עלנט, בלויז די פֿינגער
באַגלייטן נאָך אין לופֿט דעם נס.

מײַ, 2015